Vlak voor het weekend was daar de online uitslag. M-proteïne op 15. Vorige keer was hij 10. Een paar dagen daarvoor waren de overige uitslagen al binnen. Daarin had ik wel gezien dat er meer onrust was, maar 15 had ik niet verwacht. De arts stelde ons vanmorgen gerust. Bevestigde wat ik dacht. Je krijgt toch ervaring hè? Het is een goed teken dat de overige waardes wat achter blijven. Daardoor is er de mogelijkheid dat het nog wel weer stabiliseert. Of wat minder snel gaat. Bij een waarde tussen de 20 en 25 gaan we behandelen. Dan kunnen we rustiger starten met de medicatie dan wanneer we echt direct moeten ingrijpen. De arts kijkt niet alleen mij maar ook Alfred scherp aan. Hoe staan we erin? Zij heeft ook ervaring. Heeft meer patiënten met multipel myeloom. En weet hoe vervelend het is dat je niks zeker weet. Behalve dat er weer een intensieve behandeling komt.

De uitslag steekt. Gek genoeg. Ben toch wel verwend door die trage stijging elke keer. Maar er speelt nog meer door mijn hoofd. Een half jaar twee keer in de week immunotherapie en gekmakende medicijnen. Rowan gaat examen doen. Misschien op kamers volgend jaar. Hoe ben ik als ik in behandeling ben? Er speelt nog meer waar ik gewoon energie voor wil hebben. Ik moet me er aan over geven, dat weet ik ook wel. Heb er geen invloed op. Maar vandaag laat ik die scherpte gewoon even toe. Heb zin om te eten. Wat lekkers. Maar geen puf om er weer op uit te gaan. Wordt het toch gewoon een broodje kaas denk ik.

Natuurlijk ben ik ook verheugd. Nog altijd niet in behandeling! Kan me weer storten op de waanzin van alle dag. Het irritant vinden dat ik voor deze foto heb scherp gesteld op de muren en niet op het bankje. Niet gezien heb dat er ook nog iemand zwemt. Zin in leuke dingen doen. Mensen zien.

Ondertussen een boterham met een te dikke laag boter en pindakaas naar binnen gewerkt. En één met kaas. De derde is onderweg naar mijn maag. Lekker hoor, een beetje eten en van je af schrijven. Relativeert, houdt me scherp.

Onze vakantie zit er weer op. En wat voor één. We hebben het er weer van genomen hoor. Alfred is zes weken vrij en dat gaf de gelegenheid om wat langer weg te gaan. Wederom een rondreis, maar dan met een lang verblijf overal. Onderweg naar Hongarije hadden we een tussenstop bij Praag. Zodat we die mooie stad konden bezoeken. De week Hongarije was bij het Balatonmeer. Op loopafstand van het water. En gezien de dagelijkse temperaturen kwam dat mooi uit. Ik had ingestemd om geen vol reisprogramma te maken. De heren wilden rust. Maar Boedapest konden we niet overslaan natuurlijk ;). Vervolgens ging de reis naar Kroatië. Een stadje in de buurt van waar Alfred en ik twintig jaar geleden waren. We zitten tegenwoordig nogal eens in de nostalgie. Het hotel waar we toen verbleven was indertijd vergane glorie. Wij vonden het prachtig. Het uitzicht vanaf ons balkon onbetaalbaar. Voor een habbekrats. Want Kroatië was toen nog niet zo ontdekt. We hebben het hotel weer opgezocht. Het is opgeknapt. En het plaatsje is enorm toeristisch geworden. Maar hé, we zijn ook twintig jaar verder hè? Hoe mooi is het om daar te zijn met onze jongens? Helemaal nu. De dankbaarheid is groot. Terwijl Alfred met Rowan de wandeltocht maakt die ik (frustratie) niet meer kan maken, ga ik met Stijn een boottocht doen. Genieten van wat wél kan. En dat was het. Genieten.
Vervolgens zijn we nog een week in Oostenrijk geweest. In de voor ons vertrouwde regio. ‘Zet mij met koffie en een boek op het balkon en ik ben tevreden’, roep ik dan. Dat is ook zo. Maar toch begon het te knagen. Door de warmte van Hongarije en Kroatië paste iedereen zich onbewust aan aan mijn dagelijkse tempo. Rustig aan. Niet teveel op een dag doen. Doseren. Ik functioneerde ook prima met die temperaturen. Veel minder last van mijn botten en spieren. In Oostenrijk begon het echter weer te kriebelen. Het was daar een stuk koeler. En in het begin wat regen. Hallo rugpijn! Maar iedereen werd actiever, ik wilde dat óók! Houd zo van wandelen. Op een mooie dag gingen we de bergen in. Een wandelpad bekend vanuit mijn jeugd lopen. Ik zou wel zien hoe ver ik kwam. De weg heen is ook de weg terug. Lekker veilig. Proviand mee. Noem het koppigheid, maar toen het bord kwam dat het nog 45 minuten was naar de eerste uitbaterij, wilde ik daar gewoon naar toe. Fysiek was ik al een grens over. Twee dagen bijkomen stond al in mijn hoofd geprent. Nu ben ik er. Nu kan het. Na een kwartiertje klimmen was het weer tijd voor een bankje. Een lange stop. Eten. Lukt dat half uur nog? Gekkenwerk eigenlijk. Terug zou ik wel zien. Desnoods met een taxi. Drie paar ogen keken mee aan. Zwijgend. Ze weten het ondertussen wel. Als ze wil dan gaat ze. We gingen door. De euforie die ik voelde toen ik daar de bekende opening tussen de bergen zag! Noem het zweverig. Emotioneel. Overdreven. In gezonde toestand misschien. Dan had ik er niet op die manier bij stilgestaan. Waren we waarschijnlijk ook nog een deurtje verder gegaan. Maar nu is het anders. Ook Alfred benoemde het. ‘Als je straks weer in behandeling bent, neem je dit mooi mee.’ Herinneringen. Nu is nu. Prachtig vond ik het. Ik stond er gewoon weer, op eigen (wils)kracht. Deze keer samen met mijn mannen.

De volgende dag was het koffie op het balkon. Met een boek. Oké, en een potje midgetgolf. De dag erna twee uurtjes naar een museum in de buurt. En koffie op het balkon. Toen was het tijd om naar huis te gaan. Dat dagje zitten in de auto kwam mooi uit. De fysiek emmer leeg, de mentale vol. Klaar voor de volgende bloeduitslag over twee weken. Zonder medicatie op vakantie, het is gelukt!