Zodra de temperatuur richting de 30 graden gaat krijg ik de vraag of ik last heb van de warmte. Nederlanders zoeken al jaren het zuiden van Europa op in de zomer om zeker te zijn van warm weer, maar o wee als dat warme weer hier is. Ik heb er geen last van. Mijn spieren en botten zijn soepeler, minder pijn. Wel wat sneller kortademig en moe. Maar dat is de rest van de Nederlandse bevolking ook dus we passen met zijn allen het leeftempo aan. Mijn tempo is al laag, dus voor mij verandert er dan niet zo heel veel. Het voelt dan meer als gedeelde smart. Behalve als het drukkend benauwd wordt, dan zit ook ik liever in het zuiden van ons continient. Dertig graden kan daar heel anders voelen dan hier.
De laatste paar dagen van de warme weken, kreeg ik ineens last van neuropathie. Ik was er bekend mee dat het met warmte op kon spelen. Alleen was het bij mij tot nu toe niet noemenswaardig aanwezig. Na een paar onrustige nachten, ga ik maar eens kijken naar oplossingen. De mogelijkheid van medicatie op recept schuif ik liever voor me uit. Vanwege de bijwerkingen. Alfred kreeg het idee van een voetmassage apparaat, nadat hij tot mijn genoegen mijn voeten 5 minuten had gemasseerd. Niet zijn ding. De volgende dag komt het pakketje binnen. Ik wist van niks maar ben blij met zijn daadkracht. En ik ben niet de enige die nu af en toe de voeten over de puntige rollers rolt. Het ontlast op dat moment even, maar ’s nachts heb ik er niks aan. Ik besluit sokken met zilverdraad aan te schaffen. Kniekousen voor de nacht omdat ik ook onrustige benen, met name de kuiten, krijg. Wat een kommer en kwel hè ;). Gelijk maar handschoenen erbij besteld. Want als het nu alweer opspeelt terwijl ik geen medicatie gebruik, kan ik er vergif op innemen dat het van de winter ook weer bal wordt. Helemaal als ik weer in behandeling ga. Dan neem ik dat gif letterlijk.
En zo gebeurt het dat ik met sexy zwarte kniekousen onder mijn gezellige nachtponnetje in bed stap. Overknees waren ooit helemaal hip, die heb ik uiteraard ook gedragen in mijn tienerjaren. Helaas komen deze net onder de knie. En waren alleen in vaalgrijs, foutblauw en zwart te verkrijgen. Gelukkig zitten ze heerlijk. Het kriebelen van het draad is net niet storend. Hoewel de sokken niet zaligmakend zijn, neemt de neuropathie genoeg af om mij niet meer wakker te houden. Ze kunnen mee de koffer in, voor het geval dat.
Nu de vakantieperiode voor de deur staat, is het ook hier komkommertijd. Heel bewust zelfs. Ik check even uit en focus me een paar weken alleen nog op het gezin en wat spontaan komt. Wat een zaligheid dat dat kan. Samen zijn. Waarschijnlijk ben ik medio augustus hier weer terug. Dan heb ik ook weer een medische check-up en rollen we weer richting het gewone leven. Kan ik hier weer lekker neuzelen daarover.
Fijne zomer, maak er wat moois van!
