Een paar dagen voor kerst, liet een spier achter mijn schouderblad even weten dat ‘ie er zat. Ik zei ‘m gedag en daarna negeerde ik hem. Er is tenslotte wel vaker een spier, rib of wervel die even aandacht wil. In de week erna bleef de spier gezellig aanwezig. Ach, ik was tenslotte fysiek ook wat actiever met al die feestdagen.
Deze kreeg er echter plezier in om mij een beetje dwars te gaan zitten. Vooral ’s nachts. Na de kerstvakantie gaf ik hem de aandacht die hij vroeg. Ik zei het tegen de fysiotherapeut en die wist er wel raad mee. Ha, dat voelde die wel, dat zal ‘m leren! Volgens mijn behandelaar was het een spier die lang kon blijven zeuren. De dag na de behandeling deed hij dat dan ook beetje extra. Zeuren. En toen begon het in mijn hoofd ook een beetje meer te zeuren. Voor het mooie zou die spier onderhand wel even zijn gemak moeten gaan houden. Maar dat deed hij niet. De week erop pakte de fysiotherapeut het wat grondiger aan. Ik sprak mijn zorgen uit. Zij noemde dat we nu wel ‘alert’ moesten zijn. Het zat haar ook niet helemaal lekker. En dat was nog niet eerder gebeurd. Máár…. in de loop van de week werden de klachten toch iets minder. Even opluchting. Even. Want een paar dagen later liet ‘ie toch weer meer van zich horen. Die zondag bedacht ik me dat ik maandag toch even de oncologie-verpleegkundige zou bellen. Niet veel later opperde Alfred dat voorzichtig. Hij wist nog niet zo lang van de klachten. Meestal gaat het vanzelf weg en dan maakt hij zich zorgen om niks.
Als ik maandag bel, noem ik ook meteen maar de lichte druk onder mijn linker borst. Die er af en toe ook was. En soms ook niet. De verpleegkundige vraagt door om een beeld te kunnen schetsen. Misschien toch een long die niet helemaal lekker is. Aangezien ik ook wat vaker vastzittend slijm heb. En van dat ophoesten worden de spieren ook niet heel vrolijk. Ze gaat overleggen met de arts. De uitkomst weet ik eigenlijk al wel. Het wordt weer een pet-ct scan. Meteen volgende week. En of ik vandaag of morgen wil bloedprikken. Dat komt mooi uit, de volgende ochtend staat al een prikafspraak voor de reguliere controle gepland.

Morgen is het zover. Dan mag ik de vrij nieuwe scan in ons eigen ziekenhuis van binnen gaan bewonderen. Fijn dat er even grondig naar alles gekeken gaat worden. Wel jammer dat nog altijd één ellendeling het voor de hele klas kan verpesten. Als er niks aan de hand blijkt te zijn, stuur ik de spier voor straf naar bed. De rest van mijn lijf krijgt dan taart, ter compensatie van het onderzoek en de onnodige spanning.

Gretig wordt er gebruik van gemaakt. De commerciële bevestiging dat je depri mag zijn. Blue Monday. Wetenschappelijk bewezen dat dit voor de meeste mensen de stomste dag van het jaar is. Of de somberste. Of meest deprimerend. De aanhoudende grijze regendagen doen nog een duit in het zakje. En menig nuchtere Nederlander doet er schaamteloos aan mee. Klágen op blue Monday. Want dat mag. Na de gezellige decembermaand. Klagen over het weer. Je somber voelen, dankzij het weer. Niemand die zegt dat je zeurt. Het ís toch ook naar weer? Donker. Somber. Klagen. Zeuren. Chagrijn. Gemeenschapszin.

Goed, het zal hypocriet zijn als ik zeg dat ik niet klaar ben met de regen. Natuurlijk ben ik dat ook wel eens zat. Maar echt last ervan? Nee. Er de hele dag over kunnen zeuren? Nee. Nooit gekund trouwens. Gekscherend meedoen wel. Een grapje ervan maken. Leuke afbeelding doorsturen. Het aanhoren en van me af laten glijden. Schouders ervoor ophalen. Respecteren dat mensen er écht last van hebben. Komt wel weer goed. Gaat weer voorbij.

Tegenwoordig heb ik wel mijn eigen blue Monday’s. Verspreid over het jaar. Ben ik een beetje depri. Of somber. Er lekker aan toe geven helpt. Beetje mopperen. Beetje zeuren. Beetje klagen. Alleen hebben die dagen geen stempeltje. En dan wordt het toch minder geaccepteerd. Of begrepen. Er wordt niet meegeklaagd. Mijn blues. Die zijn wat lastiger te plaatsen voor de omgeving. Maar zo moeilijk hoeft het niet te zijn. Gewoon accepteren dat ik mijn eigen blue Monday heb. Of Thuesday. En met mij vele anderen. Maar ik mis dan toch een beetje de gemeenschapszin. Flauw natuurlijk. Om mijn ziekte er weer bij te halen. Alsof ik daarbuiten nooit eens zomaar klaag. Maar je perspectief verandert. En wat zou ik blij zijn, als blue Monday mijn zwaarste dag van het jaar zou zijn! Mocht die tijd ooit komen, dan ga ik op het strand liggen. Ergens waar het warm is. Natuurlijk. Dat dan weer wel.
Afgelopen vrijdag op de vakantiebeurs genoeg inspiratie opgedaan. Misschien moeten ze die op blue Monday organiseren! Dubbel effect. Lekker wegdromen bij mooie landen. En in zo’n hal merk je niks van het weer. Toch best inspirerend zo’n blauwe dag. Vandaag schijnt de zon. Yellow Thuesday. Klinkt wel wat vrolijker en gezelliger. Daar pas ik mijn humeur graag op aan ;).

Gelukkig nieuwjaar! De beste wensen! Een gezond en liefdevol 2023! Een schitterend nieuwjaar! Dat het maar een mooi jaar mag worden!

Januari 2023. Het wordt het jaar van de gemiddelden. Twee jaar geleden kreeg ik mijn 2e sct. Met de verwachting daar gemiddeld 2 jaar mee te doen. En dat gemiddelde ga ik omhoog brengen! Hoera! Het liefst zou ik nu toch een beetje in de toekomst willen kijken. Dan weet ik hóe ver ik dat gemiddelde ga oprekken. Soms is het fijn om te weten wat en wanneer het je te wachten staat. En soms ook niet natuurlijk.

Een nieuw jaar. Het oude jaar hebben we fijn afgesloten. Mijn wens is uitgekomen. Zonder de nadrukkelijke aanwezigheid van de (gevolgen van) kanker heb ik de feestdagen kunnen vieren. Hebben wíj de feestdagen kunnen vieren. Genoten van een ongedwongen samen zijn. Vrienden van de kinderen over de vloer. ‘Kan het mam?’ ‘Ja hoor, gezellig.’ Hoe heerlijk om dat te kunnen zeggen. Dat besef heb je niet als je gezond bent. Er komt een tijd dat ik nee moet gaan verkopen. ‘Nee, dat is te druk voor mij.’ Heel pijnlijk vind ik dat. Maar dat stop ik lekker weg. Want totaal niet aan de orde nu.
Uitgeput. Dat was ik wel. Die gevolgen draag ik stiekem ontzettend mee. Een dag rust helpt. Rechtgetrokken worden door de fysio ook. Al voel ik me nog steeds niet als nieuw. Daar heb ik nog een paar dagen voor nodig. Ach, het hoort erbij. Het went toch, een soort van dan.

In maart heb ik ook de gemiddelde levensverwachting van 7 jaar gehaald. Was ik ook van plan trouwens. Ondertussen is die levensverwachting bij diagnose gemiddeld 10 jaar hoor. Die ga ik ook wel even halen. Dit jaar gewoon starten met een nieuw kuurtje. Of nee, laten we die lekker uitstellen tot 2024! Dat is waarschijnlijk een utopie, maar aan het begin van het nieuwe jaar mag je wensen toch?

Nu start ik toch met goede voornemens. Ondanks mijn voornemen om daar niet aan te doen. Meer krachtoefeningen thuis doen. Omdat de jongens beide op het voorgezet onderwijs zitten, heb ik daar meer ruimte voor. En die ga ik nu pakken. Kijken of er fysiek toch nog nieuwe vooruitgangen mogelijk zijn. En minder op mijn telefoon hangen. Wordt lastig, want ik wordfeud graag. En dan is de verleiding groot om te reageren op de andere apps.
Maar het grootste en belangrijkste voornemen is dat ik me niet uit het veld laat slaan door de kanker. Nieuwe moed gevonden, nieuwe wegen die ik bewandel en ga bewandelen. Wandelen jullie weer mee? Maken we er een warm en kleurrijk jaar van!