Het is maandag vandaag. Tijd voor een nieuwe blog. Ik plan ze meestal in, zodat ze op dezelfde dag en tijd gepubliceerd worden. Soms schrijf ik van te voren vast een deel. Of helemaal. Soms op de dag zelf pas. De ideeën stoppen echter nooit. Vaak weet ik al ruim van te voren wat ik ga schrijven. Vormt het verhaal zich in mijn hoofd. Of meerdere tegelijk. En dan kiezen voor welke ik deze keer ga. En nu dacht ik niks te zeuren te hebben. Het was meer van ‘oja, ik moet nog schrijven.’ Moeten in de zin van willen dan hè. Het gaat namelijk allemaal lekker zijn gangetje.

Vandaag is de start van de herfstvakantie. Hoewel de temperatuur anders doet vermoeden, zie je aan de kleuren buiten dat het toch echt herfst is. En hoe idyllisch, de regen striemt op dit moment tegen de ramen. Ik denk aan Stijn. Die heeft deze hele week zeillessen. Hij wil namelijk graag zijn certificaat halen. Dan mag hij met de waterscouting meedoen met wedstrijden. De temperatuurs- en windvoorspellingen lijken ideaal te zijn voor deze week. Behalve deze regenbui dan. Ik hoop dat hij de tijd heeft om zijn regenpak aan te trekken. Tijd neemt ook, trouwens. Wat een zin had hij hierin. Ik kan niet wachten om te horen hoe deze eerste dag verlopen is.

Alfred is met Rowan naar de opendag van de TU in Delft. Twee weken geleden ben ik met hem naar de TU in Twente geweest. We konden toen mee met vrienden. Voor mij een geluk, zelf rijden kan ik het niet. Wat heb ik daarvan genoten zeg! Om mijn oudste zo zelfverzekerd rond te zien lopen. Te zien genieten. Dat gunde ik Alfred ook. Logistiek gezien was dit ook wel de beste optie voor mij. Want een eind reizen is niet meer zo vanzelfsprekend. Voor het ov ben ik niet bang hoor. Maar dat kost me wel een extra dagje bijkomen. En voor Rowan is het zo natuurlijk ook fijner. Och, nu heb ik toch nog gezeurd.

Het weekend hebben we lekker rustig en burgerlijk doorgebracht. Wat houd ik daarvan! Met Alfred naar de markt, een koffietje bij een leuk tentje. Een spelletje met de jongens. Alfreds oma bezoeken. Háár zien genieten. Lekker struinen in het bos. De meest gefotografeerde paddenstoel ook maar weer vastleggen. De hond uitbundig zien rondrennen.

Een volgende keer hoop ik in geuren en kleuren te kunnen vertellen hoe het met de verzekering en de tandarts is afgelopen. Er moet tenslotte wel wat reuring op de achtergrond blijven bestaan. Stel je voor dat ik écht niks te zeuren zou hebben!

Mede dankzij dat het zo opgeklaard is in mijn hoofd, ben ik deze keer niet zo bang voor de uitslag. Wat die ook is, het kan niet zo drastisch zijn dat ik de decembermaand in behandeling ben. En dat is wat waard. Afgelopen vrijdag was het weer tijd voor zo’n bezoekje aan het ziekenhuis. Als ik wakker word van mijn siësta, zie ik op mijn telefoon dat er weer nieuwe uitslagen online staan. De reguliere uitslagen had ik al binnen en die waren goed. Met regulier bedoel ik o.a. hb, calcium, nierfunctie etc. Hoewel ook die standaardbepalingen in brokjes binnenkomen, is de kans groot dat het m-proteïne er nu bij staat. En dat klopt. Eén punt gestegen naar 4. Ik ben opgelucht. Geen sprongetje. En wát een mazzel dat het toch nog weer langzaam gaat. Zal ik vast wat mensen berichten? Nee. Ik besluit te wachten tot na het gesprek met de arts. Er zijn nog meer zaken die er toe kunnen doen. Dan kan ik straks het hele pakket doorbrieven. Bovendien zijn mijn weerstandwaarden nog steeds stom laag. Eens horen hoe de dokter daarover denkt.
Beneden licht ik Alfred natuurlijk wel even in. Voorzichtig opgetogen fietsen we naar het ziekenhuis. Ik stel voor om de volgende controle lekker in januari te plannen. Ik ben erg van het willen weten, maar deze keer wil ik eigenlijk gewoon even onnozel het laatste stuk van het jaar in. Alfred is het er niet mee eens. Hij is nóg meer van het weten. Durft zich daarin gelukkig kwetsbaar op te stellen. We besluiten af te wachten wat de arts zegt.

De dokter is voorzichtig tevreden. Ja, voorzichtig. Ik merk het aan haar. Ze heeft wat meer gespecificeerd mijn bloed laten onderzoeken. De lichte ketens, zoals dat heet. Bij sommige patiënten wordt er geen m-proteïne gemeten, maar uit de kanker zich in de lichte ketens. En soms slaat dat om. Bij mij echter niet. De lichte ketens zijn normaal. Met mijn lekenkennis had ik dat al uitgevogeld. Maar ja, ik ben niet de dokter natuurlijk. Desondanks vindt de arts dat we tóch over 2 maanden weer even moeten kijken. Ze waarschuwt me ook dat ik contact op moet nemen als ik tussentijds ongerust word. Ik besef weer hoe fragiel alles is. Als een spinnenweb. Stevig genoeg om e.e.a. te ondervangen, maar met genoeg kracht zomaar kapot te krijgen. We gaan dus weer voor de extra controle. Twee december. Zou een mooi Sinterklaascadeautje zijn als het stabiel blijft. De lage weerstand wijt ze overigens aan de naweeën van de lenalidomine. Lekker pilletje is het toch ook.

Ondertussen zitten mijn longen alweer een weekje vol met slijm. Dat is toch ook een terugkerend iets tegenwoordig. Ik was er wat gammel van maar deze keer niet echt ziek gelukkig. Hoest en blaf wel als een zeehond om het op te hoesten. Vooral ’s nachts uiteraard. ‘Moet jij je niet testen?’ De jongens vragen het beide afzonderlijk. Ik stel ze gerust dat ik dat al gedaan heb. Maandag toch maar de coronavaccinatie gehaald. Ondanks het hoesten. Want dat wordt steeds minder lijkt het. De heren wel alvast gewaarschuwd. Als ik ziek word, is het daar van. Nog altijd zijn zij gevoelig wat betreft mijn gezondheid. Ze wassen dan ook trouw hun handen als ze thuis komen, om maar een voorbeeld te noemen. Mopperen niet als ze het wel vergeten en ik ze er op wijs.
Vannacht zo ontzettend gehoest, dat ik nu als een verdwaasde spin achter de laptop zit. Het beetje verhoging van de vaccinatie erbij, maakt mijn misère vandaag compleet. Ik geef er lekker aan toe.

Morgen ga ik weer beginnen aan een nieuw web.