Ai, ai, ai, ik heb mijn eigen bedachte deadline gemist. Het goede voornemen om op een vaste dag te gaan plaatsen is nu al mislukt. Niet dat ik niks te vertellen heb, er hangen nog een aantal blogs in mijn hoofd, maar de rust en tijd is er nog niet geweest. Hoe kan dat als je de hele dag thuis bent? Tja, dat vraag ik me ook wel eens af. Als de dag om is en mijn ’te doen’ lijstje nog nagenoeg vol is. Of zelfs langer is geworden. Waarschijnlijk herkenbaar voor iedereen, toch zal ik daar weer eens wat uitgebreider op in gaan. Maar niet nu.

Nu is namelijk iedereen weer naar werk en school. En is er meer ruimte om mijn tijd zelf in te vullen. Zou je denken. Niets is echter minder waar. Rowan heeft facultatieve lesweek. Dat betekent dat hij, ter voorbereiding op de toetsweek, mag kiezen of hij een les volgt of niet. Nou, vooral niet dus. En in de toetsweek heeft hij één of twee toetsen per dag. Leren moet ook gebeuren, maar hé, dat doe je natuurlijk ook niet de hele dag. Vooral niet als je moeder thuis is. En je de twee stuiterballen in huis erg waardeert, maar het ook fijn vindt als die er even niet zijn. Dan pak je je kans. Vertel je eens wat meer. Vind je de rust om even samen wat te doen, ongestoord.

Afgekeurd zijn heeft zo zijn voordelen.

De jongens gamen graag (heel bijzonder tegenwoordig), en ik probeer wel eens mee te doen. Met de nadruk op probeer. Wat ik leuk vind is Mario. Mijn buurjongen van vroeger had een spelcomputer en soms speelde ik wel eens een spelletje met hem. Super Mario. Een aantal jaar geleden kwam er Mario Kart voor op de telefoon. Daar werd ik op gewezen door de kinderen. Ik speel het nog steeds. Elke dag. Nee, dat staat niet op mijn lijstje. Ja, daar heb ik blijkbaar wel tijd voor. Nee, ik ben er nog steeds niet goed in. Nu heeft Rowan vorig jaar een spelcomputer gekocht waarop je dit samen kan spelen. Hoe leuk is dat? En als geïnteresseerde moeder zijnde, wil ik natuurlijk zijn hobby meebeleven. Daar leent zo’n facultatieve lesweek zich uitstekend voor. Er moet tenslotte ook tijd zijn voor ontspanning.

Vandaar dat ik nu, omdat mijn hoofd tolt van wat anders, veel te laat dit stukje schrijf. Want morgen moet ik mijn 5e plek weer gaan verdedigen. En het (uit)gelach van Rowan aanhoren. Die momenten zijn super herinneringen. Gamen doet geen pijn, kost weinig energie. Hoef daarvoor dus niet te stoppen. De ziekte speelt geen rol. Superpower. Nou ja, dat is wat overdreven. Als ik Rowan ooit eens versla, dan ben ik een supermoeder denk ik. Met superpower. Maar goed, van hem winnen gaat niet gebeuren. Hoeft ook niet. De mooiste winst heb ik namelijk al; mijn blije ontspannen superpuber!

Zo, de afgelopen weken het er volop van genomen. In de aanloop naar kerst fijn met de jongens aangerommeld. ’s Ochtends lekker rustig opstarten. Kerstdagen vol gezelligheid en eten. Bijkomen en door naar een bijna ouderwets oud&nieuw. Als Alfred vrij is op oudejaarsdag bakt hij oliebollen. Onder de overkapping. En we konden weer wat mensen vragen om langs te komen. Stijn was samen met wat vrienden druk in de weer met vuurwerk. Wat je allemaal wel niet kan doen met knetterlinten! Een vriend van Rowan was er ook, en de verse oliebollen gingen er hard doorheen met al die opgroeiende knapen. ’s Avonds met zijn vieren voor de tv. Een spelletje. Wat vuurwerk afsteken. En ja, ondanks het vuurwerkverbod wederom kunnen genieten van de vuurwerkshows om ons heen. Om één uur uitgeteld in bed. Dit is natuurlijk zwaar over de grens voor mijn lijf. En hoofd. Op 1 januari slaap ik ’s middags door mijn wekker heen. Nou ja, ik had hem wel gehoord en uitgezet….. Door naar mijn schoonmoeder om nieuwjaar te wensen. Sommige tradities zijn gewoon fijn om in ere te houden. En soms wil je niet verstandig zijn. Vorig jaar was namelijk zó anders!

Toch moet uiteindelijk wel de rem erop natuurlijk. Dit tachtig jarige lijf stort anders gewoon vanzelf helemaal in. Dus zondag en maandag geen afspraken, geen moeten, alleen mogen. Dat vertelde ik vanmorgen ook trots aan de fysio. Had ik niet moeten doen. Ze vraagt naar mijn doelen voor het nieuwe jaar. Ik zit tenslotte weer nét op mijn oude trainingsniveau. Nog altijd hoop ik op een wonder wat betreft mijn rug. Dat kan ze me echter niet geven. Wel gaan we kijken of de krachttraining nu een tandje omhoog kan. Met ingang van…. meteen! De zweep ging erover en ik ging er fanatiek in mee. Als ik dit zo schrijf, lijkt het net of ik met megagewichten aan de gang ga. De gewichten die ik gebruik zijn 1kg. En verder gebruik ik vooral mijn eigen lijf. Buikspieren ingetrokken houden is al een hele kunst. Vooral oefeningen met balans. Wanneer een van de laatste oefeningen wat wiebelig gaat, vraagt ze waar het ‘m inzit. ‘Zijn het je hamstrings, je kuiten?’ Nee, mijn knieën en mijn voeten doen zeer. Wonderlijke dingen gebeuren er wat dat betreft. En blijkbaar ben ik minder uitgerust dan ik dacht. Mijn lijf voelt nog altijd zwaar van de training en we zijn 7 uur verder.

Goed excuus om te doen waar ik héél goed in ben. Ook voordat ik ziek werd. Lanterfanten! Topsport is nooit mijn favoriete bezigheid geweest. Ja, om te kijken. Languit op de bank voor de tv. Moe maar voldaan.

Voor iedereen een gezond, gelukkig, liefdevol jaar. Vol met mooie momenten, topsport op wat voor manier dan ook en veel slechte goede voornemens 😉