Het jaar 2021 is bijna om. Wat gaat de tijd toch hard, hoor ik vaak om me heen. Om vervolgens te zuchten over de zoveelste lockdown. Die tijd gaat blijkbaar niet zo hard. En dat gevoel ken ik wel. Als je in behandeling bent, gaat de tijd ook niet zo snel. Je kan minder, mag minder. Wat dat betreft sta ik er nu beter voor dan menig gezonde medemens die gebukt gaat onder de coronaflow. Vorig jaar rond deze tijd kwam ik bij van maandenlange chemotherapie. En stond ik aan de vooravond van een intensieve opname. Nu voel ik me goed, vanmorgen weer volledig op mijn oude niveau van bijna twee jaar geleden getraind bij de fysio! Dan ben je allang tevreden met wat er wél is en kan.
Neemt niet weg dat de weg hiernaar toe wat hobbelig was. Dat heb ik hier ook wel laten doorschemeren. Veel leuke dingen gedaan maar mentaal vond ik het allemaal weer verwarrend. Dat ik daar niet direct invloed op had, vond ik dan ook weer lastig. Achteraf gezien was ik soms wat bitter, wat je persoonlijkheid natuurlijk niet ten goede komt. Dat je niet onbevangen kan afspreken, minder mensen ziet en spreekt, helpt dan niet echt mee. Ik merk dat ik dat juist nodig heb om mezelf door een mindere periode heen te (laten) trekken. Na wat zoeken en schoorvoetend over drempels te gaan, lijkt het erop dat ik een uitlaatklep heb gevonden. Maar daarover later meer.

Ondertussen ben ik zover dat ik het mezelf niet meer kwalijk neem dat ik af en toe fel, naar of onredelijk uit de hoek kom. Ik vind dat oprecht vervelend. Maar het heeft me niet geholpen om daarover te blijven piekeren. Juist niet geholpen. Gelukkig is dat inzicht er nu, en focus ik me weer op vooruit. Kan ik kijken naar de momenten die wél mooi waren. En besef ik me dat ik niet verantwoordelijk ben voor het (ver)oordelen door andere mensen. Zeg ik iets verkeerd, kom ik vervelend over, spreek me erop aan. Vind je me niet (meer) leuk? Kan je er niet mee omgaan? Prima. Het is nu zoals het is. En diegene die daar het meest verdriet van heeft, ben ikzelf. Heel voorzichtig komt, na al die jaren, de acceptatie naar boven. De acceptatie van de ziekte, het continu rekening houden met onverwachte wendingen. Dingen gaan nu niet door corona. En ó, wat een gemopper daarover. De afgelopen jaren zijn er bij mij heel wat dingen niet doorgegaan door de kanker. Of gerelateerd aan de kanker. Griep, vermoeidheid, pijn. Voor mij is dit een bekende flow. Alleen zit ik liever gezond in lockdown. Het grote voordeel voor mij, ik ben veel minder ziek door deze maatregelen!

Zondagochtend liep ik met Stijn over de hei. Hij kan zo lekker filosoferen. Kwam tot de conclusie dat ‘ie écht een leuk leven heeft. Kunnen we nog wat van leren. Ondanks een kankermoeder, ondanks coronaperikelen, een heel tevreden en gelukkig kind.

Desondanks hoop ik met iedereen mee, dat 2022 deze pandemie eronder krijgt. Zodat alle mensen met een zwak immuunsysteem ook weer zorgeloos dingen kunnen ondernemen.

Fijne feestdagen, wees lief voor elkaar en tot volgend jaar!

De lust om te rellen is voorbij. Gisteren kreeg ik weer een uitslag en van de aanloop daar naar toe werd ik toch weer wat onrustig. Door het vullen van het archief op deze site, lees ik stukjes gedeeltelijk terug. Daardoor realiseerde ik mij ineens, dat ongeveer een jaar voor mijn laatste behandeling, de m-proteïne weer begon te stijgen. En aangezien de artsen aangeven dat de verwachting is dat ik zo’n twee jaar kan teren op de 2e sct, zou het maar zo kunnen zijn dat die m-proteïne nu weer begint te klimmen. En voor mijn gevoel ben ik net pas een beetje hersteld van die hele behandeling. Het was daarom een spannend weekend, en niet omdat het Sinterklaasfeest er was.

Maar tot mijn grote opluchting is er nog niks aan de hand! Alles stabiel. De arts hoopte zelfs dat de kankerwaardes helemaal niet meer te meten zouden zijn. Helaas heb ik dat niet gehaald. Desondanks is dit nog altijd een mooi resultaat! Misschien helpt de lenalidomine daar wel bij.

De neuropathie neemt de laatste weken echter wel toe. Het vochtige weer blijkt daar invloed op te hebben. Ook is het een grillig iets, aldus de arts. Omdat de lena wel een middel is wat de kanker er een poosje onder kan houden, wil ik het zo lang mogelijk blijven slikken. Dat heb ik eerder al eens verteld. Het is aan mij om te bepalen waar die grens ligt. Volgens mijn arts merk ik het wel als het écht vervelend wordt. En dan moet ik dat direct melden. Het lastige is dat je went aan pijn en ongemak. En volgens de medici heb ik een hoge pijngrens. Daar heb ik nu niet zoveel aan, dat is eerder ‘gevaarlijk’ dan handig. Echt pijn doet het overigens niet, het is vooral irritant. Op mijn grote tenen lijkt wat spanning te staan en mijn voeten tintelen. Mijn handen tintelen ook, mijn vingertoppen zijn… tja. Hoe ga ik dat eens zeggen. Een beetje een doof gevoel. En er zit geen kracht in.

Vorige week fietste ik naar wat winkels. Sinds de eerste chemo’s heb ik snel last van koude handen en als ik dan geen handschoenen draag gaat het echt pijn doen. Maar die handschoenen waren nu niet genoeg! Potverdikkie, wat voelde dat naar. Strak gespannen. Toch doorfietsen hè. Bij de eerste de beste textielwinkel zag ik wanten liggen. Babyroze. Ik deed ze over mijn handschoenen. ’t Zat een beetje strak maar voelde al direct aangenaam. Die wanten liggen nu standaard in mijn fietstas. Pas na een uur thuis kwam er meer rust in de vingers. Gelukkig maar. Want ik wil nog niet hoeven stoppen met die onderhoudsmedicatie. Dat vind ik een te spannend spelletje.