De laatste weken waren rommelig in mijn hoofd. Ik ben het allemaal een beetje zat. Een vriendin appte dat ze helemaal klaar was met het gezeur (maar dan minder netjes verwoord) met corona. Ik appte terug dat ik datzelfde gezeur met corona én kanker óók zat was. Blijkbaar stond Rowan achter me. Normaal gesproken schrijf ik dat soort berichtjes nooit, maar de irritatiegrens is laag en dan gaat die rem er wat vanaf. Ik had dus was uit te leggen. Rowan zei dat hij op het moment weinig last had van corona. Op school krioelt alles door elkaar en op sport ook. Het is (nog) niet echt een uitgaander dus dat mist hij ook niet. Alleen jammer dat de leuke schoolactiviteiten wéér niet doorgaan. Stijn lijkt het ook allemaal wat flexibeler op te pakken. Ze raken denk ik gewend aan deze nieuwe wereld. Die gewenning had ik tot een paar weken geleden ook, maar ik merk toch dat de rek er nu uit gaat.

Na Stijn zijn quarantaine dacht ik de 3e vaccinatie mooi ingepland te hebben. Totdat ik gebeld werd. Ik was een dagje weggeweest. Voor het eerst met een medisch mondmasker op. Was er aan toe om even weg te zijn en op deze manier leek het mij verantwoord. Mijn reisgezelschap belde drie dagen later, maandagavond, op. De avond (vrijdag) van ons uitje was ze gebeld door iemand bij wie ze thuis was geweest. Diegene was donderdag positief getest. Mijn reisgenoot had besloten te wachten met testen totdat ze eventueel klachten kreeg. Die had ze nu en zij en haar gezin gingen dinsdag testen. En ik zou woensdag die vaccinatie gaan halen! Ik respecteer ieder zijn keuze, maar was nu wel echt chagrijnig. Door haar keus, moest ik zien dat ik óók een testafspraak kon krijgen. Kon het risico niet lopend door te gokken dat zij negatief zou zijn. Straks kon ik én die prik niet halen, én bovendien mijn bloedprikafspraak én mijn infuusafspraak moeten verplaatsen. Daarnaast zouden mijn ouders woensdag komen. Die moest ik laten weten dat ik eerst weer op een uitslag moest wachten voordat zij op de stoep zouden staan. Hoewel zij niet meteen in de piepzak zitten, is er toch weer lichte zorg. Wonder boven wonder had ik bij de eerste inlog meteen een testplekje voor de volgende dag. Voor de derde keer in anderhalve week. Nu is dit allemaal niet zo dramatisch natuurlijk, maar die rek hè…. Dinsdagavond het resultaat van haar test; negatief. Opluchting alom, ook al zou ik mijn uitslag nog niet hebben, die vaccinatie kon doorgaan.

De vorige twee vaccinaties waren van Moderna en nu kreeg ik Pfizer. Had ik van de eerste twee last, van de derde geen centje pijn. Alleen op zaterdag werd ik ineens niet lekker. Dat duurde tot de avond. De volgende dag was het over. Maar dat is waarschijnlijk toeval. Zondag wandel ik in mijn eentje (wel met hond) over de hei. Dat doet me goed. Naar buiten gaan werkt eigenlijk altijd. Maandag is er enige discussie in de familie of we Sinterklaas wel door moeten laten gaan. En zo ja hoe. En waarom wel of niet. Mijn hoofd draait meteen weer overuren. Ik kan daarin helemaal geen beslissing meer maken op dit moment. Het is gewoon in goed overleg allemaal maar die rék…..
Vanmorgen geef ik bij de fysio eerlijk aan dat ik een beetje brommerig ben. Ze lacht. Verteld dat ze spontaan een nachtje weg is geweest. Wég van alles. Maar dat het niet helpt zoals het anders helpt. (H)erkenning. Als ik wegga roept ze me nog na: ‘Leuke dingen doen, Evelien! Zoek afleiding!’ De tekst van de kaart, hier op de foto, maalt al weken door mijn hoofd. Vaak vind ik er direct vrede in. In de kleine dingen. Maar die rek….

Ik heb zin om te rellen.

Nog altijd zijn we aan het rommelen om een mooie site op te zetten. We verdrinken een beetje in alle opties, en wat we willen veranderen, lijkt dan weer geen optie. Maar we komen er wel. Het belangrijkste is dat ik blogs kan plaatsen en het archief kan vullen met wat ik al geschreven heb. Helaas is dat laatste veel knip en plakwerk. Elke blogtekst moet apart gekopiëerd en geplakt worden, de foto’s moet ik weer opzoeken in mijn eigen fotoarchief. En van sommige foto’s heb ik het originele bestand niet meer.

Het kan zijn dat de site de komende tijd gaat veranderen. Meerdere keren. Heb geduld! Dat heb ik namelijk niet hiervoor. En heb je tips, ben je bekend met het bouwen van een website via WordPress? Ik zeg geen nee tegen hulp 😉

Vorige week maandagavond kregen we telefoon. Eén van de beste vrienden van Stijn had een positieve zelftest. Stijn lag al op bed en in mijn hoofd ratelde meteen wat hij die dag verteld had. Hij was vooral bezig geweest met een ander vriendje. De volgende ochtend bevestigde Stijn dat, toevallig weinig of niet in contact geweest met de besmette jongen. Een negatieve zelftest verder, en Stijn ging naar school. Woensdag om 12.00 uur bericht van school. Er was nog een leerling besmet met het coronavirus. Hoewel het niet hoefde volgens de regels van de RIVM, besloot school toch om twee dagen thuisonderwijs te geven. En het verzoek om alle kinderen te laten testen bij de GGD. Dit om een eventuele haard voor te zijn. Zaterdagavond de uitslag van Stijn zijn test. Van alle testen die we ondertussen hebben gedaan, vond ik deze het minst spannend. Mijn verbazing was dan ook groot toen bleek dat Stijn positief was!

Terug naar vorige week woensdag. Als Alfred en ik terug komen van onze avondwandeling, zien we een rouwauto bij de buren voor de deur staan. Het zal toch niet? Onze lieve buurvrouw had kanker, de levensverlengende chemo verdroeg ze niet. Ik speelde dagelijks wordfeud met haar, en ondertussen deelden we via de chat onze zorgen, verdriet en vooral veerkracht. De herkenning die ik bij haar vond was fijn. Die maandag stuurde ze me nog; ‘De bloeduistlagen zijn goed, ik heb weer een bonusmaand!’ Een paar dagen later zou ze naar Spanje gaan.
Die woensdagavond komt de buurman zelf vertellen dat ze dinsdag overleden is. Totaal onverwacht. Heel schrijnend heeft hij twee uur op een ambulance moeten wachten voor zorg, die waren druk met patiënten verplaatsen naar andere ziekenhuizen i.v.m. covid. De rouwauto heeft haar thuisgebracht.
Op vrijdag mogen we even kijken. Ik ben heel blij dat ik op die manier haar nog gedag heb kunnen zeggen.
Vanwege de covidbesmetting van Stijn, hebben we de uitvaart via een livestream bijgewoond.

Ondertussen waren wij drieën zondag negatief getest. Hoefden we niet te doen, maar wilden we wel. Gisteren, na 5 dagen incubatietijd, moesten we weer testen. Alle drie negatief! Stijn heeft anderhalve dag iets een verstopte neus gehad, verder zo fit als maar zijn kan. Hij mag vandaag uit quarantaine maar moet nog wel afstand houden van ouderen en kwetsbare mensen. We stellen het knuffelen dus nog maar even uit.

Het beddengoed van de kinderen draait nu, de woonkamer is weer gelucht, de handdoeken allemaal vervangen en alle klinken, afstandsbedieningen, trapleuningen etc. zijn weer afgenomen. Dat houd ik toch nog maar even een paar dagen vol. Maar wat ben ik moe! Dat stapje harder hakt erin, en hoewel ik niet heel bang was, maakte ik me toch zorgen om Stijn, was er lichte spanning bij de overige testuitslagen en ben ik nog wat ontdaan door het overlijden van de buurvrouw.

Mijn derde coronavaccinatie is uitgesteld. De hematoloog vond dat verstandiger. Ze vond de vraag of dat beter was ‘een moeilijke’. ‘Houd maar twee weken aan, dan weet je zeker dat je goed zit.’ Gezien de vele besmettingen vind ik dat erg lang. En heb ik besloten het advies van de arts voor de eerste keer niet helemaal op te volgen. Ik ga woensdag. Over een kleine twee weken moet ik tenslotte weer bloedprikken voor een controle en aan het infuus. Dan lijkt het me toch wel fijn dat mijn lijf die inenting al een beetje verwerkt heeft.

De halve klas van Stijn bleek overigens postitief te testen. Toch een haard geworden. Wij waren al vrij strak wat betreft testen, nu blijkt maar weer hoe belangrijk dat is. Niet om onszelf op de borst te kloppen, ook wij doen niet altijd alles goed. Maar wel om te laten weten dat we dit echt sámen moeten doen!

En nu? Nu is het tijd voor koffie.

Het nieuwe adres waar ik mijn blogs ga plaatsen is bekend, maar nog altijd werk in uitvoering hoor! Ik moet er echt even voor gaan zitten en dat heb ik nog niet gedaan. Mijn focus is ook niet om over naar huis te schrijven, dus het duurt allemaal even voor ik het nieuwe systeem eigen gemaakt heb.

Maar…. over twee en een halve week kan je mijn geschrijf vinden onder www.evelienvanbeek.nl

Super spannend om zo’n duidelijk webadres te hebben!