Och, wat heb ik eigenlijk een hekel aan het woord ‘dankbaar’. Waarschijnlijk omdat het óf heel zwaarmoedig gebruikt wordt ,óf ontzettend lichtzinnig. Dankbaar omdat je de perfecte kleur nagellak hebt gevonden ofzo. Maar goed, nu ontkom ik er niet aan en kan ik stoppen met me irriteren. Ik weet namelijk geen ander woord om de afgelopen weken te beschrijven. Bij deze hoor ik dus bij de dankbare club! En of dat de zwaarmoedige, lichtzinnige of melancholische is, mag een ander nu beoordelen😉.

We vertrokken naar Zeeland, een uur nadat Stijn uit school kwam. Gelukkig geen Limburg, zeiden we nog. Dankbaar nr.1. (op dat moment kampte Limburg met de overstromingen)
We waren ongeveer een uur op de camping toen we het bericht kregen dat een leerling uit Stijn zijn klas besmet was met het coronavirus. De hele klas moest in quarantaine. Geplande uitjes werden uitgesteld en Stijn bivakkeerde dagenlang bij de caravan. Zijn testuitslag was negatief, dus we konden opgelucht verder vakantie vieren. Dankbaar nr. 2.
Van mijn ouders had ik, begin dit jaar, een tijdschrift gekregen waarin een artikel stond over een tentoonstelling in Veere. Toen wij onze vakantie hadden geboekt, reserveerden zij een hotel in de buurt om een paar dagen samen te zijn. Ik gaf ze het tijdschrift terug, met een memoblaadje bij het betreffende artikel. Het zou toch mooi zijn als we dat weer samen kunnen doen! Het was februari, ik was nog zwak van de sct en dan lijkt zoiets bijna onmogelijk. Maar het lukte. Daar liepen we dan, in het museum in Veere. Dankbaar nr. 3.
De volgende dag belde mijn zus. Ze was ruim vier weken te vroeg bevallen van haar dochter Maar alles was goed. Dankbaar nr. 4.
We hebben al met al een heerlijke ontspannen vakantie gehad, met het overgrote deel echt zomers weer. Dankbaar nr. 5.

Omdat Alfred ging motorrijden met Stijn, zou ik met Rowan wat gaan doen. Hij koos een dierentuin die eigenlijk te ver rijden is voor mij. Nou is alles langer dan een half uur al bijna te ver, maar het hangt ook van de activiteit daarna af. Na wikken en wegen en de praktische, bemoedigende woorden van Alfred, zijn we gegaan. Scootmobiel mee, hotel om de hoek. Want terugrijden was sowieso geen optie. Een overwinning op mezelf, maar bovenal een fantastische tijd met de oudste. Dankbaar nr. 6.
Deze vakantie kwamen mijn neefjes weer eens logeren. Oud genoeg om me niet uit mijn broodnodige slaap te houden, oud genoeg om mij fysiek niet nodig te hebben. Wat een plezier heb ik ervan gehad dat dit weer kon! En wat was het leuk! Dankbaar nr. 7.

En nu stop ik ermee. Want ik begin me toch weer te irriteren aan dat woord. Haha! Al met al lijkt het tij nu toch echt gekeerd en ligt de focus, ook onbewust, weer op het gewone leven. En daarvoor ben ik…..