Het is bijna zover, mijn 3e verjaardag! De dag dat je je nieuwe stamcellen terugkrijgt is voor velen een feestdag. En zij vieren dat dan ook. Het legertje artsen, verpleegkundigen en andere medici die tijdens het toedienen van die cellen aanwezig waren, waren dan ook verbaasd dat er geen naaste van mij aanwezig was. Ik had daar nooit bij stilgestaan. Voor mij zou het feest zijn als de transplantatie gelukt zou zijn en ik het ziekenhuis kon verlaten. Toen ik dat die middag aan Alfred vertelde, voelde hij zich er wel rot over. Maar ik haalde mijn schouders op.
Toch denk ik er in deze tijd wel altijd aan. En nu ik bijna 3 jaar behandelvrij ben helemaal. Dat had ik niet gedacht! Echt een cadeautje!

Alfred heeft vakantie en dat vieren we natuurlijk. We zijn net een paar dagen terug van anderhalve week Denemarken. Even helemaal weg, dat blijft een feestje. In mijn enthousiasme over die geslaagde vakantie heb ik mijn social media platgegooid met vakantiefoto’s. O, o, wat hebben we het toch leuk 😎 (Opeens gekke smileys hier, ik wilde er een grijns achter zetten. Bij deze weten jullie dat.)
In Legoland werd Alfred gebeld. Door de thuiszorg. Of onze indicatie verlengd werd. Nee hè, is dat alweer een jaar geleden?! Zucht, totaal vergeten. Ik dacht eerst nog dat ze belden wie onze nieuwe hulp zou worden want onze vast hulp is aanstaande dinsdag helaas voor het laatst. Maar dat wisten ze nog niet. Ze konden wel een aanvraag doen voor verlenging van hulp. Als we dachten die nog nodig te hebben. ‘U bent tenslotte ook weer een jaartje ouder geworden’, werd er tegen Alfred gezegd. Eh, ja, wel 38 jaar nu hahaha! Geen idee dus wat de situatie bij ons is, zo goed regelt de thuiszorg passende hulp.

Eenmaal thuis lag de bevestiging van de gemeente tussen de post. I.v.m. de vakantieperiode wordt er binnen twee weken contact met ons gezocht. Prima. De hele riedel weer opnieuw. Als ik de brief opberg zie ik het verslag van vorig jaar. Zouden we weer een uur in gesprek moeten? Deze keer maar vragen om een idicatie van 5 jaar ofzo.

Hoera! Het is vakantie! Het gaat goed! Het is mooi weer! Het lijkt bijna vanzelfsprekend! Hoera!

‘Tjee mam, wat kijk je boos, is er wat?’

We lopen vanaf een gezellig en ongedwongen feestje naar de auto als deze opmerking komt. Ja ik ben moe maar er is niks aan de hand. Mijn mimiek geeft echter een andere emotie weer…

‘Met je mooie slaapkamerogen’, zei mijn opa regelmatig. Hij was een actieve amateurfotograaf met altijd een camera bij zich. En als het licht mooi viel, moest ik vooral blijven zitten en pakte hij zijn toestel erbij.

Hangogen, zo noemde en noem ik ze zelf altijd. En ja, dan lijkt je blik weleens op onweer te staan. Er zijn wel eens foto’s voorbij gekomen waarin ik in een hele gezellige situatie zat maar waarop dat niet aan mij te zien is. Kwestie van de verkeerde genen bij elkaar wat dat betreft. Nu ik wat ouder word, werkt de zwaartekracht ook niet bepaald mee. Er is meer gaan hangen behalve mijn oogleden. Ik ben geen fan van botox en make-up vond ik altijd maar gedoe. (Bovendien verdwijnt de oogschaduw in de dikke plooien van mijn oogleden) Dus daar heb ik geen hulp van. Mijn oogleden laten liften voor een ‘frisse blik’ vind ik ook een beetje jammer. Of ik moet er last van gaan krijgen met kijken natuurlijk. 
Eerder zeiden de meeste mensen het recht voor zijn raap wanneer mijn gezicht weer eens in een rare grimas stond. Dan lachte ik erom en was meteen duidelijk dat het onschuldig was, niks aan de hand. Nu ik kanker heb is dat anders. Als je gezicht dan per ongeluk in de verkeerde stand staat is de onbewust bevooroordeelde connectie snel gelegd. Dan lijkt het zelfs alsof ik zwelg in zelfmedelijden. Ziet er echt heel zielig uit. Heus, ik heb mezelf weleens zo in de spiegel gezien. Met een vrolijke grijns als gevolg want dat beetje zelfspot zit ook in de genen. De vragen n.a.v. zo’n grimas zijn nu bezorgder. Of er komt alleen een onderzoekende blik. Want misschien gaat het ineens helemaal niet goed?

Ook de kinderen raken wel eens in de war van dat hangende gezicht. En dat vind ik het vervelendste eraan. Daarom heb ik ze gezegd dat ze maar gewoon moeten zeggen dat ik moeilijk van me af kijk. Dus gaf Rowan direct als antwoord op de bovenstaande vraag:

‘Als mama’s gezicht zo staat kan het twee dingen betekenen. Óf ze is boos, óf ze is blij.’

Simpel toch?

(bijgevoegde foto is natuurlijk gemaakt door mijn opa)