‘Ja, jij kan lekker de hele dag lui op de bank liggen terwijl wij naar school moeten.’ Auw. Die komt wel even binnen. Iedereen heeft zo zijn zwakke punten waardoor diegene zich misschien aangevallen voelt i.p.v. de schouders op te halen. Ik voel me dus aangesproken als ik het vermoeden heb dat iemand mij lui vindt, of een aansteller. Dat uitspreken durft niemand aan maar ik heb wel voelsprieten. ‘Maar je ziet het niet aan je.’ Eerst zien dan geloven. Nou, Sinterklaas heb ik aan zien komen op zijn boot dus hij bestaat.

Goed, kinderen spreken het wel uit. En dat snap ik ook. Wat zij zien klopt. Ik lig veel op de bank. En ik verklaar het ook niet altijd. Want dan krijgen de kinderen misschien de associaties die ik probeer te vermijden. Rugpijn associeert met botschade en botschade associeert met kanker en kanker associeert met levensverwachting en….. Dat vind ik nog wel eens lastig. Het wijst me er ook weer op dat ik niet kan doen wat ik wil. Want dat stapje harder van de afgelopen tijd -om mezelf te bewijzen voor mezelf- heeft me laten inzien dat dit het is. Kinderen roepen sowieso van alles en bovendien zit het tussen míjn oren en niet die van hen. Toen ik er later nog eens over nadacht; zij zijn juist  degene die zonder oordeel, mopperen of vragen dingen voor me doen. Of rekening met mij houden. Geen suiker, een kussen in mijn rug, een spelletje op de bank, even liggen, energie verdelen, middagslaapje, het is allemaal vanzelfsprekend voor ze. Als ik kijk naar wat er feitelijk is, is er nu niks aan de hand. De kanker heeft zeker niet de overhand in ons leven. En moet ík af en toe mijn mind-set veranderen. Dan roep ik vrolijk: ‘Heerlijk hier op de bank, succes hé, op school!’

 De associatie zelf niet leggen of maken, geeft veel rust. ‘What you see is what you get’, is soms helemaal zo gek nog niet. Een vrolijk Sinterklaasfeest, blije kinderen, verkleed als hun favoriet, vol verwachting, zonder oordeel, zonder associatie. Een vrolijk mens, warme muts op, zoekend naar haar kind tussen de massa, zwaaiend naar Sinterklaas, een cappuccino in de zon, zonder oordeel, zonder associatie. Het kan allemaal best eenvoudig zijn.

De petscan laat geen kankeractiviteit zien! Wat een opluchting! Omdat de pijn bleef aanhouden, bleef ik bang voor kankeractiviteit. De Kahler kwam tenslotte aan het licht door, in het begin, geïrriteerde spieren. Ik ben echt enorm blij met deze uitsluiting. De pijn is er niet minder om maar weten dat er geen ernstige oorzaak is, is een mentale switch. De arts beaamt dat bovenstaand spelletje meer voorkomt bij deze ziekte en mijn angst reëel is. Toch fijn hoor, die erkenning. Ik ben niet gek!

Na de uitslag ben ik naar de fysiotherapeut gegaan. Zij concludeerde een geïrriteerde slijmbeurs in mijn schouder. Ha, zonder die scan zou ik bang geweest zijn dat de kanker erachter zat. Mooi niet dus! En waarschijnlijk heb ik de laatste tijd mijn houding een beetje laten zakken. Lichamelijk dan hé? Dus tape op mijn rug ter ondersteuning, buk adviezen en een herhaling van hoe het moet. Bewegingen bewust uitvoeren, de tijd nemen, niet ‘even snel’, meer rustmomenten. Borstbeen strekken, buik in, schouders laag, billen aanspannen. Een mantra bij alles wat ik doe. Zie je me in de winkel staan en vaag kijken? Dan denk ik aan mijn houding. Dit is natuurlijk wel een leerschool. Dat stapje harder wat ik deed kan dus niet. Zie je Alfred vaag kijken in de winkel? Die gaat nu een stapje harder