Zo, daar zaten we dan bij de hematoloog. Wat meer gespannen dan anders. Ik had net de avond daarvoor aan Alfred opgebiecht dat ik toch wat meer en vaker pijn heb. Ik wilde aan de dokter vragen naar meer onderzoek, wat de uitslag ook zou zijn. En die uitslag is stabiel. De m-proteïne staan nog op 6! Ook de overige waardes houden zich goed. De afgelopen weken kwam mijn nieuwe schizofrene kant steeds naar boven ploppen:
‘Het gaat nu toch de verkeerde kant op.’
‘Nee, zo erg is het nou ook weer niet.’
‘Ja, maar ik moet het wel serieus nemen.’
‘Je zal zien dat het nog gewoon op 6 staat, of misschien op 5.’
‘Verdikkeme, heb ik weer die steken’.
‘Joh, het is lang niet zo erg als toen.’
‘Zo ver mag het ook nooit meer komen, ik kan mijn kop nu niet in het zand steken.’

Nou ja, erg vermoeiend en beide persoonlijkheden hebben gelijk gekregen. De bloeduitslag is goed maar de pijn is twijfelachtig. Dus krijg ik volgende week een petscan. En die week daarop de uitslag. Gisteravond stortte ik een beetje in. Die tweestrijd van de afgelopen weken heeft veel energie gevraagd. Ik was dan ook wat afwezig, al probeerde ik uit alle macht dat niet te zijn. En ik ben ook gewoon even helemaal klaar met dat hele ziek zijn. Continu rekening houden met mijn lijf, spanning voor die uitslagen, niet weten of die pijntjes erbij horen. Blé!

Als de arts opschrijft dat ik minder energie heb komt ze met een redernatie: ‘Vaak zie je dat patiënten door de opbouw steeds kleine successen boeken wat zorgt voor motivatie en stimulatie. Maar op een gegeven moment is die opbouw klaar en komt je lijf in een soort dipje, misschien wel een kleine terugval. Dat is eigenlijk heel normaal.’ 
Aangezien ik graag mijn eigen psycholoog ben, is dit wat al eens eerder door mijn hoofd speelde. Ik had het echter nooit opgezocht en nu wordt het bevestigd. Hoort er dus ook bij. Vrijdag heb ik een bijeenkomst over kanker en vermoeidheid. Eens kijken of ik nog iets kan leren! 

Blijkbaar hebben veel mensen last van de ‘donkere dagen’ want nu ik toegeef dat ik wat vermoeider ben komt standaard: ‘Ja maar, heeft dat niet te maken met dat het eerder donker is?’ Lief bedoeld, een andere oorzaak bedenken, iets positief proberen te draaien. Dat zit ook in mijn aard. Alleen gaat die vlieger deze keer niet op. Ik houd van de seizoenen, vind de herfst altijd heerlijk! Nooit last gehad van een winterdepressie of iets dergelijks. Bovendien hebben we op het moment nog niet echt last van de druilerige kilheid, waar ik natuurlijk ook wel eens klaar mee ben.

De eerste zondag dat het weer wel wat minder werd ben ik nog het bos in getrokken. Het zou die dag veel gaan regenen en van een hele dag binnen zitten word ik gaar. Dus ’s ochtends hup de laarzen aan, capuchon op en in de miezer een fijne wandeling gemaakt. De geur van het bos, de bladeren die -al een tijdje- verkleuren, eikels op de grond en een enthousiaste hond. Ik word daar blij van. Vorige week donderdag ben ik op mijn gemakje naar de bibliotheek gefietst. En dan langs het water weer terug. Mooi om te zien hoe het herfstzonnetje weer een ander uitzicht geeft. Warm van het fietsen en koele wangen. Heel idyllisch allemaal maar als je het wílt zien en voelen is dat het ook gewoon. 

Terwijl ik mijn fiets in de garage zet valt me op dat de Lobelia bloeit voor de oude klompjes van Stijn. Niet het perfecte plaatje maar wel een perfecte dag!