Na de onrust van de afgelopen weken, ben ik wel even toe aan ‘niks’. Deze week heb ik dan ook helemaal leeg gelaten en nu ik voor me uit zit te staren merk ik dat dat me goed doet. De frustratie is eruit gekomen doordat dingen waren blijven liggen die normaal gesproken niet waren blijven liggen. Even huilen lucht dan toch wel op. En relativeert. Toch scheld en schreeuw ik een nacht later alles van mij af. In mijn droom dan. Als ik wakker word (in een film was ik omhoog geschoten ) kijk ik naar Alfred of die iets gehoord heeft. Maar hij ligt rustig te slapen. Het was een stille woede aanval. Poeh, als ik dit in het echt zou doen zouden ze me opnemen.
Omdat een stabiele geest toch het belangrijkste is, besluit ik om weer wat beter naar mijn lijf te luisteren. Niet vinden dat ik iets móet kunnen doen, juist kijken of het kán. Klinkt héél verstandig. Nu nog volhouden!

Het feestgedruis geeft genoeg afleiding en motivatie om de draad weer op te pakken. En zonder problemen lukt dat ook. De zon werkt natuurlijk mee maar ik kijk ook uit naar alle leuke dingen die in het verschiet liggen. Wat nog meer helpt? Iedereen die onvoorwaardelijk zegt: ‘Als je hulpt nodig hebt, laat je dat weten hè?’ Bedankt daarvoor, dat mag ik ook wel eens zeggen!

Vanmorgen werd ik wakker na een iets rustigere nacht dan de twee hiervoor. Stijn springt op het bed en geeft aan dat hij nog wel wat langer vakantie wil. Rowan kruipt tegen me aan en zegt dat hij ook nog wel een dagje langer thuis wil blijven. Ze weten niks van mijn geheime missie van vandaag. En dat naar school gaan mij nu heel goed uitkomt. We stoeien nog wat en dan gaan we eruit. Ik ben blij dat het vandaag is. Straks naar de hematoloog om te horen of mijn lichamelijke klachten van de afgelopen weken -maanden- komen door stijgende kankerwaardes. Meer en andere botpijn, vreemde menstruatie, vermoeider. 

Nu kan ik de spanning opvoeren maar dit is geen boek. De waardes zijn weer met 1 punt gestegen en staan nu op vijf. Het gerommel in mijn lijf wordt dus serieuzer maar gelukkig nog niet serieus genoeg voor een behandeling. Wederom laat de arts weten wat de behandelopties zijn wanneer er wel ingegrepen moet worden. Dat kan over vier weken zijn, maanden, heel misschien wel een jaar. Enerzijds ben ik opgelucht, het is niet zo erg als waar ik bang voor was. De klachten komen van hormonen, griep, te druk en een beetje de Kahler. Ik kan gewoon mee in de afsluitende schoolweken van de jongens. Anderszijds voelt het alsof ik héél langzaam omhoog getakeld word in die verschikkelijke achtbaan waar ik eigenlijk nooit meer in wil zitten.

Als ik thuis kom zijn mijn ouders er. Tijdens de koffie glijdt de spanning van de afgelopen weken langzaam van me af en wordt de wereld weer wat gewoner. De jongens komen thuis om te eten. Zij hebben geen weet van dit alles. En dat stemt me eigenlijk heel tevreden!