Na twee weken moe, snipverkouden en wederom de griep, begon ik weer een beetje op te krabbelen. Bij de fysio bleek dat ik de helft van mijn krachten heb ingeleverd. En daardoor sjouwde ik een beetje door de dagen heen. Om lamlendig van te worden. Vorige week maandag lag ik echter heerlijk ontspannen in de stoel van de schoonheidsspecialiste. Zomaar gekregen en wat kwam dat goed uit! Hoewel alleen mijn gezicht behandeld en gemasseerd werd voelde ik de ontspanning in mijn hele lijf. Heerlijk! Hoe anders werd het afgelopen vrijdag. Een bezoekje aan de kaakchirurg stond op de planning. Vorig jaar zag de tandarts een kleine wortelpunt ontsteking. Ik had er geen last van dus kon het blijven zitten. Alleen zijn tandheelkundige ingrepen niet heel handig wanneer je behandeld wordt voor kanker. En aangezien ik nu even behandelvrij ben, is het tijd voor het grote gebitsonderhoud. Dus keek ik vrijdag in de ogen van de tandarts -kaakchirurg- assisitente terwijl ik in de vreselijk ongemakkelijke stoel lag. Voor velen een spannende onderneming maar ik was vrij laconiek. Dit gaat namelijk wel weer over. En eigenlijk ook opgelucht dat het geen complicatie gaat worden als de Kahler weer huis gaat houden. Ik moest dan ook lachen toen de assistente zei dat ik een makkelijke patiënt was. Nou, genoeg op mijn eigen borst geklopt. Na de ingreep had ik door die stoel meer last van mijn rug dan van mijn mond. Maar dat is niet zichtbaar. Wel kreeg ik licht geschokte reacties op mijn gezicht. De dagen na de ingreep werden mijn lip en wang namelijk net dik genoeg om door te gaan voor de paashaas. Maar dan zonder snorharen, die waren net geharst.

Onwillekeurig is de maand maart voor mij toch de maand waarin alles anders werd. Vorig jaar rond deze tijd had ik dat ook. Maar in het afgelopen jaar is er weer veel veranderd.  Het eerste jaar na de diagnose stond vooral in het teken van knokken, mee laten voeren in de achtbaan en daarna bijkomen van die wilde rit. Dit tweede jaar stond in het teken van toekomst. Plannen maken, sterker worden, stabiliteit zoeken, niet uitstellen maar doen. En dat doen hebben we zeker gedaan. 

In de voorjaarsvakantie zijn we voor het eerst met de kinderen op wintersport geweest. Dit was iets wat Alfred graag met ons wilde doen. Fysiek en mentaal een roerige vakantie voor mij. Zoals ik soms dingen onverwachts onbevangen kan doen, zo kan ik onverwachts overvallen worden door emoties. Mijn jongens zien genieten van de skilessen. Maar ook mijn drie mannen samen die prachtige berg af zien komen aan het einde van de week. Onvergetelijk en intens. Tranen in mijn ogen van het adembenemende (letterlijk en figuurlijk ) uitzicht. Aan de andere kant de confrontatie van het zien van die twee andere gezinnen met wie we samen waren gegaan. Gezond. Het tempo wat ik niet bij kon houden. Ik in bed, de anderen op de piste. Kortademig en hartkloppingen, hoe hoger op de berg hoe erger. Maar ik was er wel en dat is iets wat ik wel geleerd heb. Er zijn is genoeg.

Het komende jaar ben ik van plan om op dezelfde voet verder te gaan. Een mijlpaal wordt hopelijk 2 jaar behandelvrij na de SCT. En binnenkort, na 19,5 jaar roepen, met Alfred naar Parijs. Niet uitstellen maar doen. Er zijn!