De afgelopen weken waren heftig en confronterend. Onlangs is een moeder van een leerling bij Stijn uit de klas overleden aan kanker. Nadat ik ziek was geworden raakten we betrokken met elkaar. Haar angst om de kinderen los te moeten laten was mijn angst. En dat gevoel delen schept een band. We wisten dat ze zou komen te overlijden en ik heb dat aan de jongens verteld. Wat voor impact het op ons zou krijgen kon ik niet voorspellen. Een paar dagen na haar overlijden kwam er een besef bij Stijn. Als door een mokerslag geraakt. Dit kon hem ook overkomen, zijn moeder verliezen. Intens, intens verdrietig. Bijna een uur lang heeft hij schokkend gehuild. Om zijn klasgenoot maar ook om zijn eigen angst. Boos en waarom. Ik heb hem vastgehouden, heen en weer gewiegd als een baby. Zijn vragen beantwoord en met hem meegehuild. Gedacht aan de meisjes voor wie dit niet meer kon. Het duurde nog wel een week voordat Stijn wat minder geprikkeld en emotioneel was. Met Rowan heb ik ook even gepraat. Maar hij kon het los zien van elkaar. Zij hij.

Sinds die tijd komt Stijn vaker terug op mijn ziekte. Als Rowan een proefjesset krijgt voor Sinterklaas roept Stijn meteen dat Rowan een medicijn moet uitvinden voor mij. Gisteren bezochten we een begraafplaats. De jongens zijn ermee bekend en weten wat we gaan doen. Het is serieus maar niet beladen. Als we het kerststuk neerleggen leest Stijn de tekst op de grafsteen en de steen ernaast. Hij rekent de leeftijden uit en beseft dat er meer mensen zijn die jong iemand verliezen. En niet alleen aan kanker. Ook zomaar, onverwacht.

’s Avonds komt hij zijn bed uit. Hij kruipt tegen me aan op de bank en zegt dat hij toch nog verdrietig is. ‘Waarom moest jij nou die stomme kanker krijgen?’ We praten over de chemo die de kanker heeft weggehaald. Volgens Stijn is de chemo een draak. Die verbrandt met zijn vuur de kankercellen. Over nieuwe medicijnen die klaarliggen als de cellen toch weer snel gaan groeien. Dat het nu goed gaat, er niks aan de hand is. Elke dag is weer een mooie, gewone dag. Er is hoop. Want er zijn nog steeds mensen zijn die uitzoeken hoe ze ervoor kunnen zorgen dat de cellen niet meer gaan groeien. Stijn weet de oplossing. Een draak die altijd in mijn lichaam ligt te slapen. En als de kanker wakker wordt, wordt de draak ook wakker. En die waarschuwt de kanker met zijn vuur. Die schrikt zo dat hij meteen weer gaat slapen. Zo komt het nooit meer terug.

En ze leefden nog lang en gelukkig.

Bij een seniorenziekte, een seniorenlijf, seniorenkapsel en een seniorenleven, hoort natuurlijk een pensioen. Nu had ik van mijn pensioen een iets relaxtere voorstelling maar dat is natuurlijk voor iedereen onzeker.

Een aantal maanden geleden gaf de arbo arts aan dat ik misschien beter een uitkering kon gaan aanvragen. En dat is gebeurd. Na alle documenten opgestuurd te hebben naar het UWV vond ik het wel spannend. Alle doemscenario’s over keuringsartsen, tien procent werken, herkeuringen etc. passeerden de revue. Maar ik kreeg een telefoontje. Van de keuringsarts. Dat ik niet naar het spreekuur hoefde te komen. De documenten van de arbo en de specialist waren dusdanig duidelijk dat hij mij niet hoefde te zien. Volledig afgekeurd zonder herkeuring in de toekomst. ‘Als je denkt dat je weer kan werken, bel je maar’, werd er gezegd. In tien minuten was mijn pensionering een feit. Maar dan wel met de uitkeringsregels van het UWV. Want als je je hand ophoudt moet je wel leven naar hun voorwaarden.

Nu nog een afscheidsfeestje op mijn werk en dan is het begin februari een feit, leven van de IVA.

Zou ik dan ook recht hebben op een senioren kortingspas o.i.d.? Me maar eens even in gaan verdiepen