Na die fijne vakantie kwam ik toch een beetje in een frustratie dip. Eenmaal thuis wilde ik het e.e.a. doen maar dat ging natuurlijk niet zoals ik wilde. Alfred was lekker bezig met van alles en nog wat en daardoor werd ik weer met mijn neus op de feiten gedrukt dat ik dat tempo lang niet kan bijhouden. Dat ‘rennen en vliegen’ werd dus ‘vallen’.
Vorige week waren de jongens een paar nachten aan het logeren bij mijn ouders en dat gaf even rust. Heel letterlijk natuurlijk maar ik kon ook weer even mijn balans vinden. Daarom besloot ik om toch mee te gaan naar het Zuiderzeemuseum. Twee uur met de trein, slenteren, staan en twee uur terug. Elk jaar deed ik wel zo’n dagje uit met mijn vader en moeder en dat wilde ik weer kunnen doen. Rug ingetaped, opblaasbaar kussentje mee en gáán. Het was weer ouderwets gezellig, genieten en ontspannen. Maar die rugpijn was eigenlijk teveel. Na een half uur goed gezeten te hebben kon ik weer eventjes door maar elk muurtje, bankje en stukje gras was voor mij. Hoewel ik mijn dag er niet door laat verpesten, moet ik er toch wat mee. Eenmaal in de trein kan ik dankzij de lege coupé een goede ontspannen houding vinden maar dit zijn gelukjes die niet vanzelfsprekend zijn. Ik denk na over een rolstoel of rollater voor dit soort dagen. Om mezelf wat meer te ontzien. Bij de fysio praat ik erover en mijn therapeut komt meteen aanzetten met een rollator en krukken. De rollater doet niks maar de krukken lijken toch wat meer steun te geven. Dat ga ik eens uitproberen. Mochten jullie me ermee zien lopen, niks aan de hand. Ik ben aan het opstaan en weer dóórgaan!
Het zit er op, de vakantie waar we zó naar uit gekeken hebben. De heenweg hebben we twee dagen 7 uur gereden. En dat was voor mij genoeg. We stonden eerst in Oostenrijk op een camping die voor mij het kuuroord was waar ik weleens naar verlangde. Niet alleen rust en een prachtige natuur maar ook een zwembad met echt lekker warm water. En daar heb ik voor het eerst weer gezwommen! Ik was al wel eerder naar een zwembad geweest maar zwemmen lukte niet. Te weinig kracht en teveel druk op mijn borstbeen. De jongens zijn dol op zwemmen en vonden het prachtig dat ik weer wat meer mee kon doen. En ik natuurlijk ook! Boven het zwembad was een stilte- en rustruimte. Hier liggen was een zaligheid voor mijn rug en rust. Waterbedden, een knapperend (nep) haardvuur, warmte en uitzicht op de bergen. Ik snap de helende werking van het sanatorium van eerder wel. Elke dag heb ik hier minimaal een uur liggen lezen.
We hadden Italië al geboekt en ik wilde daar ook zeker heen maar die rustruimte zou ik wel gaan missen. Italië had echter een aangename warmte voor me in petto, wat heerlijk was voor mijn botten en spieren. Het water in het meer had een dusdanige goede temperatuur dat ook ik daarin kon zwemmen. En dobberen op een luchtbed. Geen kracht en energieverspilling aan dingen die moeten maar alleen dingen doen die energie geven. Zoals 3,5 uur monopoly spelen, tafeltennissen, een potje kubb, de toerist uithangen etc. i.p.v. vaak ‘nee’ moeten zeggen tegen de kinderen, kon ik nu van alles met ze doen. Ook dankzij Alfred natuurlijk, die me veel uit handen heeft genomen.
Weg van huis word ik minder geconfronteerd met mijn beperkingen en de kanker. Net als ieder ander die op vakantie gaat, is het lekker om er even tussenuit te zijn. Als je wat meer zorgen hebt, is het nóg fijner. Dat durf ik nu wel te zeggen. Met een hart onder de riem van de campingburen (het klavertje vier, gevonden door hun op de camping) , kijken we dik tevreden terug op deze vakantie!
