Voor ons was het duidelijk dat ik me in de chemo zou storten zodra we hierover de informatie van de arts kregen. Maar uiteindelijk zijn we ook gaan zoeken naar eventuele andere middelen die zouden helpen om de kanker te bestrijden. Je hoopt dan dat je een wondermiddel tegen komt maar dat zit er niet in. Toch zijn er twee zaken waarvan voorstanders zeggen dat het genezend kan zijn. Een daarvan is voeding. Met als populairste het Moermandieet. Je eet dan een combinatie van bepaalde voeding, met name groente en peulvruchten, in combinatie met suplementen van een natuurarts. Ik ga dit dieet niet volgen maar probeer wel bewuster te eten. Waaronder minder suiker en minder e-nummers. Met een gezond lijf kan ik tenslotte ook het beste strijden tegen de nare bijwerkingen van de chemo’s. In het wilde westen van de tegenstanders van de ontwikkelingen in de westerse maatschappij, is het mijn eigen schuld dat ik kanker heb. De sinds kort omstreden teflonlaag, plastic diepvrieszakjes en bewaardozen, verzorgingsproducten en straling van alle apparatuur, kunnen er allemaal voor gezorgd hebben dat mijn afwijkende gen zich is gaan ontwikkelen tot de ziekte van Kahler. Eigen schuld, dikke bult. Nu moet ik zeggen dat ik inderdaad moest uitkijken dat ik niet parano&iuml;de zou worden. Want stel dat ik wel zelf gezorgd heb voor de trigger tot de ontwikkeling van kanker? Ik zou het mezelf nooit vergeven. Er zit vast een kern van waarheid in dat we ziek worden van alle rotzooi die we zelf ontwikkelen. Hoe doen mensen dat die bijvoorbeeld longkanker hebben gekregen door te roken? Lijkt me afschuwelijk!&nbsp;</p> <p>Het lastige van biologischer en e-nummer vrijer eten is, dat je veel zelf moet maken en wat langer aan het koken of voorbereiden bent. En laat ik dat nou net niet kunnen door die rugpijn die nog altijd mijn dagen bepaalt. Door die aanhoudende pijn, kwamen we bij de wietolie terecht. We hoorden van anderen dat zij er veel baat bij hadden en dat wilde ik zelf ook wel eens proberen. Ondertussen gebruik ik het nu enkele weken in plaats van de morfine. Waar de morfine me versufte en ik darmproblemen kreeg, ben ik dankzij de wietolie energieker, heb geen darmklachten meer en de pijnbestrijding is iets beter dan de morfine. Hoewel de pijnbestrijding iets beter is, neemt het niet genoeg weg om beter te functioneren. Toch blijf ik de olie gebruiken omdat ik mij er veel beter bij voel dan bij de morfine. Ik hoef geen 6 paracetamol meer te gebruiken ter ondersteuning van de morfine en ook geen medicatie meer tegen de darmklachten. Helaas is ook dit weer een kostbaar grapje. Want de verzekeraar bepaalt welke pijnstrijding vergoed wordt. En daar valt medicinale wiet niet onder, ondanks dat het op recept van de arts is en verstrekt wordt door een apotheek.&nbsp;</p> <p>Er gaan veel verhalen rond over de kanker genezende werking van wiet. Net als bij het Moermandieet heb ik hier mijn twijfels over. Zou de farmaceutische industrie echt mensen onnodig laten lijden om maar geld te verdienen? Ondertussen voert Duitsland onze wietolie in en zal er snel veel geld aan verdiend worden. In de tijd dat ik de wiet gebruikte zijn mijn waardes gunstig gezakt. Door de fijne werking op mijn gestel, blijf ik het gebruiken. En als het wel genezend blijkt te zijn? Dan is de wereld eenvoudig gered van deze enorm nare ziekte.

Heerlijk vind ik het, om ‘deel 2’ op te schrijven. Ik voel een Brigitte Kaandorp momentje opkomen maar ik zal mezelf die vernedering besparen. En het is niet eerlijk om alles enorm uit het verband te gaan trekken nu we 3,5 uur huishoudelijke hulp hebben gekregen! Na wat papierwerk en heen en weer gemail, is gisteren de thuiszorg medewerkster begonnen. Toen ze bezig was realiseerde ik me dat ik het heel normaal vond dat ze er was. Dit had een jaar geleden moeten gebeuren, toen Alfred voor het eerst belde. ‘Oké meneer, we begrijpen het, volgende week staat er iemand op de stoep.’ En zo moet het overal zijn, voor iedereen die aanklopt voor hulp. Mantelzorg blijft evengoed bestaan en nodig. Externe hulp is namelijk een stukje ontzorgen, voor de hulpvragers én de mantelzorgers. Goed, ik had de vorige keer dit punt al gemaakt natuurlijk, nog even en ik heb een verkiezingsprogramma 

Maar dan zitten we nog met de ochtenden. Het wmo stuurde ons daarvoor door naar het cjg (centrum voor jeugd en gezin). Nee, dat kon het wmo niet voor ons doen, ondanks het verslag van onze situatie. Dus zaten we vorige week maandag bij het inloopspreekuur aldaar. De eerste reactie was dat het wmo verantwoordelijk was voor een pgb voor mij en niet zij. Deze vrouw snapte gelukkig het kastje naar de muur principe. Na ruim een kwartier stonden we buiten met de mededeling dat we zo snel mogelijk zouden horen. Anders dan het dik een uur durende gesprek met de gemeente. Diezelfde dag kregen we een mail. Het cjg gaat een pgb voor ons aanvragen. Echter niet op mij, maar op Rowan. Omdat hij hoogbegaafd is. Met een prachtige hulpvraag formulering. Wauw. Wil ik dit wel, was mijn eerste gedachte. Stijn wordt niet genoemd. Wordt zo ons probleem het probleem van Rowan? Maar we gaan ervoor, kan het niet rechtsom, dan maar linksom. Wordt vervolgd….

Gisteren had ik weer een controle bij de arts in het ziekenhuis. Op de een of andere manier was dit een van de spannendste uitslagen. Want vanaf nu is elke controle een ticket naar twee maanden opluchting of naar een angstige tijd. En zeker de afgelopen week beheerst zo’n naderende uitslag toch een beetje je leven. Met kloppend hart lopen we de spreekkamer in, met een schild voor ons om een eventuele klap op te vangen. Klinkt dramatisch, maar zo voelt het. Hoe hard je ook probeert om positief te blijven. De arts valt met de deur in huis. Draait meteen het computerscherm naar ons toe en zegt: ‘Ik laat jullie meteen de cijfers zien, voordat ik vraag hoe het gaat, want ik denk dat jullie hier heel blij van worden.’ En daar staat het. De kankerwaardes zijn gezakt van 5 naar 2!!! We zijn verbijsterd en huilen. Hoe kan dit? Dit hadden we niet aan zien komen! Nawerking van de chemo, de ziekte is grillig. Als we weggaan voel ik me in de wolken. ’s Middags haal ik taart. Als Alfred ’s avonds thuis komt heeft hij ook taart bij zich, en bloemen  Onze dag kan niet meer stuk. We kunnen weer twee maanden vooruit.

Ik moet lachen om de jongens. Zij weten niks van de controles, zoals al eerder gezegd ben ik voor hen beter. Ze vragen niet waarom we taart hebben maar genieten mee. Spanning is te voelen, opluchting ook. En dat is denk ik genoeg.