Eind april van dit jaar zouden we naar Disneyland gaan. De teleurstelling bij de jongens was groot toen bleek dat dat niet door kon gaan. Na alle behandelingen kregen Alfred en ik behoefte om er even tussenuit te gaan met ons vieren. We hadden zin in een warm land maar ik vond het niet prettig om buiten Europa weg te gaan. En binnen Europa is ‘warm’ in deze maanden toch een gok. Bovendien had ik sterk de behoefte om Disneyland over te doen. Dus zijn we daar naartoe gegaan! Het voelde als een revanche (haha, we zijn lekker toch gegaan dit jaar) en als een nieuwe start. Weer beginnen waar we gebleven waren. En we hebben genoten! Om Rowan en Stijn zo blij en ontspannen te zien, is toch het mooiste wat er is. Daarnaast was het fijn om samen te zijn en geen afspraken te hebben. Het was afwachten hoe het met mijn lijf zou gaan maar dat ging boven verwachting goed. Hangen in de scootmobiel en geen lichamelijke inspanning is blijkbaar een goed recept voor zo min mogelijk pijn. Jammer dat ik daar niet beter van word Emotioneel gezien ging het eigenlijk prima, totdat we op de laatste dag richting de uitgang van het park gingen. Opeens kwam daar weer de klap van de onzekere toekomst. Ik probeerde de brok weg te slikken maar toen ik in Alfreds ogen hetzelfde las, kwamen toch de tranen. Verdorie! Gelukkig werden we afgeleid door een vrolijk kletsende Rowan en Stijn die níet dachten aan mijn ziek zijn. Zij weten dan ook niet beter dan dat ik weer herstellende ben. Eén ding is zeker, dit pakt niemand ons meer af!
Nu ben ik grieperig en hang ik weer een beetje rond. Een paar stappen terug in het herstel. In de badkamer hoor ik Stijn aan Alfred vragen of je dood kan gaan aan de griep. Gelukkig kan die zorg weggenomen worden. Volgende week maandag weer controle bij de arts. Ik hoop dat de magie nog een beetje doorwerkt.
