De misselijkheid is bijna weg en ik merk het effect van de nieuwe stamcellen. Eten gaat steeds beter en soms heb ik zelfs gewoon zin in iets! Nu ik me beter voel wil ik ook vooruit en probeer daarom steeds meer te ondernemen. Gisteren alleen de hond uitgelaten en samen met Alfred naar de supermarkt geweest. Na weken van ziekenhuismuren en slaapkamermuren om me heen is dat een geweldig uitje!

Wat jammer is, is de rugpijn die weer meer begint op te spelen nu ik meer beweeg. Al is dat ook een goede rem om niet te hard van stapel te lopen. Volgende week vrijdag zie ik de arts weer en ik hoop dat ik kan gaan starten met fysiotherapie. Voor deze afspraak heb ik nog geen verzoek voor bloedonderzoek gekregen. De transplantatie is natuurlijk nog geen 6 weken geleden. Een raar idee dat ik eigenlijk had verwacht deze week pas thuis te zijn uit het ziekenhuis. In plaats daarvan loop ik gewoon lekker thuis te rommelen!

Vandaag de eerste controle gehad in het UMC. Tijdens het wachten had ik, door het zien van de patiënten, infusen, verpleegkundigen, de geur etc., vlucht neigingen maar ik ben toch maar gebleven. En de uitslagen zijn meer dan goed! Trombocyten 219 en leucocyten 5,7. Tenminste, als ik het goed onthouden heb. Geen kaliumtekort meer en alle orgaanfuncties doen het prima. Alleen nog een beetje bloedarmoede. En misselijk. Maar dat het heeft tijd nodig, schijnt. De berg medicatie is geslonken en ik mag voor verdere controle weer ‘gewoon’ naar Harderwijk!

Met 10 minuten stonden we weer buiten de spreekkamer en mijn hoofd leek opeens veel lichter. De week thuis vond ik fijn maar pittig. Blijkbaar had ik even bevestiging nodig dat het echt wel de goede kant op gaat. Dus toch maar weer een portie geduld zoeken voor het trage herstel van deze  chemo. Hopelijk scheelt de vermindering van pillen wat in de misselijkheid. Mijn weerstand zit in ieder geval weer in de lift en daardoor mag ik weer gewoon meedraaien met alles. Wel moet ik, altijd, voorzichtig blijven omdat ik als Kahler patiënt vatbaar blijf voor virussen en infecties. 

Ongeveer 6 weken na de transplantie wordt er gemeten of er nog kankercellen zijn. De spannendste uitslag moet dus nog komen. 

Donderdagmiddag ben ik weer thuis gekomen. Het wegrijden van het ziekenhuis en de lange, zonnige snelweg voor me, maakten me emotioneel. Het leek alsof ik het oude leven achter me liet en een nieuw leven tegemoet ging.

Thuis komen was raar. Het voelde alsof ik maanden weg geweest was. Ik moest echt even wennen maar o, wat was het fijn!

Het lijkt nu alsof ik veel beter ben maar dat ben ik nog zeker niet. De bloedwaardes zijn nog erg laag. De trombocyten, bloedplaatjes, zitten nu op 53 (normaal 150-400) en de leucocyten, witte bloedcellen, zitten nu op 0,05 (normaal 4-10). Wat het lastigste is, is de misselijkheid en geen trek hebben. Toch moet ik voldoende eten en drinken en dat is de hele dag een worsteling. Mede omdat ik ook nog de nodige maagvullende pillen slik. Volgende week vrijdag is de eerste controle en de verwachting is dat het dan een stuk beter moet gaan. In ieder geval met de bloeduitslagen. De misselijkheid kan nog wel even aanhouden….

Naast het geluk van na 2,5 week thuis zijn, ben ik ook blij dat mijn mond niet kapot gegaan is! Het lijkt nu zelfs alweer op te knappen.

En nu? Nu ga ik een cappuccino drinken met Alfred, lekker buiten in de tuin!!!

p.s. Ik heb nog steeds geen weerstand. Verkouden en zieke mensen mogen niet in de buurt komen. Ook mag ik helaas nog een week geen bloemen in huis.

Sinds maandag voel ik me weer wat beter en dat lieten de bloeduitslagen ook zien. Van niet meetbaar naar 0,01. De verpleegkundigen gaven aan dat het nu wel eens hard kon gaan. Maar eerst even terug in de tijd.

Vanaf het moment dat ik de stamcellen terug kreeg, begon ik me beroerder te voelen. Dat was het eerste weekend van de opname. Zaterdagavond nog een opleving maar daarna ging ik hard achteruit. Enorm misselijk, duizelig, slap en moe. De twee meter naar de badkamer waren al haast teveel. Douchen ging niet meer alleen. Het geluid wat een tweepersoonskamer met zich meebracht, kon ik eigenlijk niet verdragen. Ik lag op bed en staarde voor me uit, sliep of probeerde het geluid te negeren. Omdat er een vermoede was van een darmbacterie, werd ik naar een eenpersoonskamer gebracht. De bacterie had ik niet! En wat een rust dat ik alleen lag. Na twee dagen daar zakte de misselijkheid ook wat af. Maar, ondanks de anti-misselijkheidspillen,  bleef eten heel moeilijk. Door de chemo is mijn slokdarm aangetast en mijn mondslijmvlies is vrij droog en dik. Een aantal pillen kon ik hierdoor niet meer innemen en werden via het infuus gegeven. 

Door de goede uitslag van maandag, hoopte ik dat ik misschien begin volgende week al naar huis zou mogen. Vandaag is er weer bloed afgenomen en de waardes stijgen dusdanig dat ik eventueel voor het weekend al naar huis kan. Ik ben er ondersteboven van dat het zó snel kan gaan. Het is nog maar 2 dagen geleden dat ik me voor het eerst weer een beetje beter voelde!

Neemt niet weg dat ik nog heel erg slap ben, vol zit van twee beschuiten en moet zien dat ik al die pillen naar binnen kaan krijgen. En of mijn maag dat aan kan. Gek, ik wil heel graag naar huis maar vind het toch een beetje spannend…..