Sorry. Ik had vorige week dinsdag even kort willen laten weten hoe en wat, maar door alle stress en frustratie ben ik dat vergeten. En daarna kon ik niet meer typen dankzij de ingreep. Dus inderdaad geen corona, wel een port-a-cath.
De huisarts i.o. (in opleiding) belde net na twaalf uur. Ik lag al in bed, want zo gaat dat tegenwoordig. Hij zag de urgentie en was bereid direct zijn coronakostuum aan te trekken om een test bij me af te nemen. Hup mijn bed weer uit, mondkapje, tas, ‘dag jongens’, en op de fiets naar de huisartsenpraktijk. Daar mocht ik buiten wachten. Via een zijdeur naar binnen. Arts in plastic. Wat een toestanden. Na het afnemen van de test drukte de arts het zakje met de kweek in mijn handen met de opdracht het naar het lab van het ziekenhuis te brengen. Eh…. Ten eerste was ik al bekaf van deze onverwachte actie. Ten tweede, hoe krijg ik als coronaverdachte een kweek zo snel mogelijk in het ziekenhuis?! Gelukkig ken ik een enorm leuke medewerker aldaar, die mij uit de brand zou kunnen helpen. Op de fiets naar huis, Alfred gebeld en kort uitgelegd wat de bedoeling was (die wist nog niet eens dat ik me had moeten laten testen) en toen in de auto naar het ziekenhuis. Alfred stond al klaar en zo kon ik weer naar huis zonder in contact te komen met anderen. Eenmaal thuis was het weer ‘dag jongens’ en kon ik mijn bed in.
De volgende ochtend realiseerde ik me dat de GGD belt of mailt als de uitslag bekend is, maar dat je bij een uitslag via de huisarts altijd zelf moet bellen. Ha, stalken 🤪. Lang verhaal kort. Twee keer gebeld. Twee keer een telefoontje van het opnamebureau van het ziekenhuis of ik al meer wist. Een berichtje naar de hematoloog. Een telefoontje naar de verpleegkundige. Kijk in je DigiD en bel terug. Niks. Ik zou rond kwart over 3 bloed moeten prikken voor de ingreep en de chemo. Het is ondertussen twee uur geweest. De hematoloog grijpt in. Eén telefoontje naar het lab (vermoed ik, ik moet nog vragen of het toeval was of haar invloed) en zij had de uitslag. Negatief. Een uur later zat ik op de fiets voor de bloedafname.
De volgende ochtend om 07.00 uur zat ik in het ziekenhuis voor het plaatsen van de port-a-cath. Heerlijk geslapen op de OK, was ik wel even aan toe na die onrustige dagen.
Donderdag en vrijdag meteen de chemo erdoorheen en vandaag knap ik weer wat op. Moet de wond nog in acht houden, rustig aan doen, maar ik moet zeggen dat het best snel weer geneest. Donderdag ga ik ervaren hoe het aanprikken is. Alhoewel dat nog best gevoelig zal zijn, want het voelt natuurlijk nog wat beurs. Voor nu kan de vlag uit, alle balletjes zijn de goede kant op gerold!
