17 april 2016
Op de eerste hulp krijg ik na verschillende onderzoeken morfine toegediend. De dosis wordt opgehoogd tot ik eindelijk minder pijn voel. Wat heerlijk om, na al die maanden, rust te voelen in mijn lijf.
De eerste uitslagen van bloedonderzoek, foto’s en een ct-scan van mijn longen zijn verontrustend. Genoeg redenen om me te houden. Ik ben er blij om, keer me maar binneste buiten. De optelsom van de uitslagen stop ik nog even diep weg. Het kan van alles zijn.
De volgende dag krijg ik te horen dat ik op woensdag een beenmergpunctie ga krijgen. Er wordt weer bloed afgenomen voor speciale kweek. Waar de artsen aan denken willen ze nog niet zeggen. Na de beenmergpunctie zal er meer duidelijk worden.
Het is voor mij een verademing dat ik nu niet alleen minder pijn heb maar ook dat ik even ziek mag zijn. Verzorgd word. Het verplegend personeel is zorgzaam en lief. Eigenlijk té zorgzaam en ik merk dat zij meer weten dan ik. Eigenlijk moet ik overgeplaatst worden naar een andere afdeling maar die ligt vol… Ik wandel erheen en zie daar alleen maar folders over kanker hangen. Alfred heeft de ziekte van Kahler al gevonden. Ik ga er niet in mee. Het kunnen ook nog andere dingen zijn.
In het weekend gebeurt er weinig aan medisch onderzoek. Ik vermaak me prima met de gezellige, humoristische dame ‘van voor de oorlog’ , de ongelooflijke stroom van belangstelling door kaartjes, appjes, bloemen, bezoekjes. Geweldige afleiding. Toch wordt het wachten ons te veel. Op dinsdag krijgen we op ons verzoek een gesprek met de arts. Zij windt er geen doekjes om. Alles wijst inderdaad op de ziekte van Kahler. Een ongeneeslijke vorm van beenmergkanker. De contacten met het UMC, gespecialiseerd in deze ziekte, zijn al gelegd. Ik ben een uitzonderlijk geval, deze ziekte komt met name voor bij oudere mensen.
Als de arts weg is, huilen we samen. Dit kàn niet waar zijn! We zijn zo tevreden met ons leven, waarom komt dit op ons pad. En waarom ook niet, het overkomt zoveel mensen, waarom zou het ons overslaan.
