Het slapen voor deze uitslag ging best goed. We gaan toch op vakantie. Wat dan ook. Even rust voor mijn gezin. Dat wilde ik graag. De m-proteïne is met één punt gestegen. Staat nu op 3. Waar de arts na de 1e transplantatie hier niet warm of koud van werd, wordt er nu serieus op gereageerd. Ik gebruik tenslotte kankerremmende medicatie. En mét die remming is er een stijging die langzaam door lijkt te gaan. Ze heeft net een overleg gehad met meerdere artsen over de onderzoeksontwikkelingen van multipel myeloom. Ze noemt meteen een arts in het UMCU. Daar wil ze me naar toe sturen. Misschien kom ik wel in aanmerking voor een trial. Of weet die arts een andere weg die het beste voor me is. Eind augustus weer bloedcontrole. En in augustus/september naar Utrecht voor dat gesprek. En in augustus de port-a-cath door laten spuiten. Hmmm….. Ik voel me een beetje schaak staan. Duiken we toch alweer meer en sneller dat medische circuit in dan ik had voorzien. Of had gewild.
Ik voel me de hele dag wat ontdaan en besluit er aan toe te geven. Dank je wel coach. Emoties toestaan zodat je daarna weer verder kan. We hebben een volle week voor de boeg waar ik volop van wil genieten. Het afscheid van Stijn van de basisschool. Verjaardagen. Ik besluit om de dingen die energie kosten, te annuleren. Eindelijk. Als daar diezelfde dag een beetje lachend naar gevraagd wordt, probeer ik het uit te leggen. Ik voel dat ik in de verdediging schiet als ik evengoed een soort van weerwoord krijg. Niet doen Evelien. Mensen hóeven het niet te snappen. Respecteren is wel fijn. Daarom sluit ik het gesprek af met: ‘Mijn hoofd zit gewoon vol, ik ga nu een potje schaken met Rowan.’ En loop naar binnen. Schaak.
Schaken met een vol hoofd, ik moet er om grinniken. Ben er net mee begonnen. Om Rowan een plezier te doen. Maar krijg er zelf ook plezier in. Het wordt natuurlijk niks, ik kan totaal niet strategisch denken. Het plezier zit ‘m in het plezier van Rowan. En zijn geduld. En zijn lach als ik toch weer het briefje met de functies van de stukken erbij pak. Ik krijg hem deze keer echter bijna schaak. Bijna. Om vervolgens genadeloos schaakmat gezet te worden. Mijn hoofd krijgt weer wat lucht. Focussen op waar je energie van krijgt. En dan lijkt augustus ineens weer fijn heel ver weg.
Gelukkig zijn er mensen die het wel snappen. Of respecteren. Ik moet echt weer opnieuw leren dat ik mijn eigen pad mag volgen hierin. En dan krijg ik bovenstaande foto. De tranen komen. Het is goed zo. De veerkracht komt weer een beetje terug. Af en toe schaak staan is niet zo erg. Die schaakmat houden we samen gewoon nog héél lang tegen.
