Eind september moest ik naar de tandarts. Weer eens drie gaatjes laten vullen. Eén keer in de ongeveer anderhalf jaar, of jaar, is het raak. Ik poets, flos en stook. Alle beetjes helpen tenslotte. En hoewel ik eerder ook wel eens een gaatje had, is het wat mij betreft wel duidelijk dat het sinds de chemo veel frequenter voorkomt. Zelfs nu ik geen suiker meer eet. De gaatjes liggen over het algemeen ook diep. Dat zeggen de verschillende tandartsen die de afgelopen jaren de revue hebben gepasseerd. Dat betekent dat de zenuw van betreffende tand of kies, er ook een fijne knauw van meekrijgt. Eén zenuw heeft me ruim een jaar elke dag zijn aanwezigheid getoond. Met warm of koud drinken. Eten. Op iets hards kauwen. Na twee keer retour te zijn geweest bij de tandarts, kwam hij tot de conclusie dat het tijd nodig had. Een jaar dus. Bij de laatste behandeling is er ook een zenuw wakker geschud. Alleen zit deze af en toe als een zenuwachtige klopgeest dof te trillen. Niet erg vervelend, gewoon gezellig aanwezig. Zou daar het woord zenuwachtig vandaan komen trouwens?
Elk jaar is het weer een gok om de juiste balans te vinden tussen de hoogte van de verzekeringspremie en de te verwachte uitgaven aan tandartskosten. Mijn tandarts dacht altijd vriendelijk mee, hoewel bedragen nooit werden genoemd natuurlijk. Sinds onze vaste tandarts met pensioen is, hoppen we gezellig tussen de jonge dames die om de beurt met zwangerschapsverlof zijn. Kundige mensen overigens. Maar lastig dat er nu geen vaste beeldvorming van mijn situatie is.
Een aantal maanden geleden verscheen er in het blad Hematon, een artikel over vergoeding van bijzondere tandartskosten uit de basisverzekering. Het was namelijk bewezen dat chemo je gebit aantast. Maar niet bij alle chemo’s even erg. En ook niet bij iedereen. En mits…. Ik had het kleine artikel als een memo opgeslagen in mijn hoofd. Toen de rekening van de laatste behandeling binnen kwam, popte het weer op. Dit jaar zou ik 25% van de kosten zelf moeten betalen. Niet aan gedacht. Stom natuurlijk. Maar waarom werd het bij mij niet gedeclareerd als bijzondere tandartskosten? Na twee keer behandeld te zijn met ‘één van de zwaarste chemo’s’. Na enig zelfonderzoek zag ik de bureaucratische bui al hangen. Maar ik vond de €100,- het wel waard om me erin vast te bijten.
Een telefoontje naar de verzekeraar leerde mij dat de tandarts een bepaalde code moest invullen bij de declaratie. De behulpzame mevrouw wilde die code ook wel aan mij geven, maar helaas kon ze hem niet vinden.
Een telefoontje naar de praktijk. Of ze alsnog die code in konden voeren voor betreffende rekening. Ik werd doorverwezen naar de praktijkmanager. Die niet full-time werkt. Ik zou teruggebeld worden. Dat gebeurde niet, dus deed ik zelf weer een poging. De terugbelbelofte werd toen wel waargemaakt. Ze begreep niet veel van mijn verhaal, maar zou het uitzoeken. Ze hadden dit nog niet eerder bij de hand gehad. Of wacht, toch wel. Er was een cliënt met een code. Ik zou teruggebeld worden…. Na ruim een week zelf maar weer gebeld. En ik werd weer teruggebeld. De manager had contact gehad met de verzekeraar. Die zou een formulier toesturen die zij moest invullen. Het zou kunnen zijn dat ze een verklaring nodig had van mijn behandelend arts. Dat ik inderdaad kanker heb en daarvoor in behandeling ben geweest. Ehm…. Volgens mij staat mijn verzekeringsdossier pijnlijk vol met declaraties. Ik gaf aan dat ik het vervelend vond dat zij er dan zoveel werk mee kreeg, maar dat ik me er wel in vast wilde bijten. Om de laatste opmerking moest ik lachen. Ik maakte hem niet eens expres. De manager kon er niet om lachen. Ze gaf aan dat het wel enige tijd kon duren voordat ze hier verder mee was. Oké. Uitstel van betaling aangevraagd bij het administratiebureau.
Na weken van meerdere onbeantwoorde telefoontjes uiteindelijk een mail gestuurd naar de praktijk. Toen kreeg ik telefonisch reactie. Ze was me heus niet vergeten. Het was alleen ingewikkeld. Ze had een tandarts gesproken. Ik moest het maar met haar bespreken. Het formulier invullen was toch niet nodig. Bij een volgende behandeling werd er een andere code ingediend. Dan was het aan de verzekering om het te vergoeden of niet. Oké. Ik vertelde nog de informatie die ik had gevonden. Over de nul-meting die de tandarts moest uitvoeren. Dat dat al gebeurd was waarschijnlijk. Maar dat het niet zo omgeschreven was. Voor beide transplantaties heb ik namelijk, zoals dat dringend geadviseerd wordt door de artsen, mijn gebit laten controleren. Waar nodig herstellen. In mijn tandartsdossier is altijd bijgehouden dat ik chemo heb gehad en welke medicatie ik gebruik. Waarom is er dan nooit die code ingevoerd? Helaas had de praktijkmanager daar geen antwoord op. Eerst was ze best welwillend, maar nu klonk ze ietwat geïrriteerd.
Conclusie. De verzekering geeft niet thuis. De tandartsenpraktijk heeft niet genoeg kennis. De patiënt betaalt stilletjes de rekening die vergoed zou moeten worden. Vrijdag heb ik een controle afspraak. Dan zal ik voorgaande bespreken. Ik bijt nog even door. Niet eens om het geld. Gewoon om de bureaucratie. Hoewel. Ik zal met liefde die €100,- weer terug in ontvangst nemen. Ga ik er lekker van uiteten met mijn gezin. Om maar in het bijtthema te blijven.
