Tussen de eerste en tweede behandeling in, moest ik wennen aan de bloedcontroles. Nog geen ervaring met deze situatie. Het m-proteïne steeg met één of twee punten. Was dat het begin van een snel lopend proces? Of zou het nog even duren tot een volgende behandeling? Het stijgen van die bloedwaardes, de stabilisatie, de fysieke pijntjes door de revalidatie (is de kanker soms al wel terug in mijn botten?), allemaal onzekerheden waar we mee moesten leren omgaan. Ik verzuchtte dan ook wel eens dat ik zou willen dat ik thuis met een vingerprik zou kunnen controleren of er écht wat aan de hand was. En dan vooral om mezelf gerust te kunnen stellen.
Die vingerprik is er nu. Nog niet zoals ik hem toentertijd zou willen inzetten. Maar wel om te kunnen zien of de kanker in een nóg eerder stadium al onrustig wordt. En dat biedt heel veel perspectief. Tenminste, ik word er meteen enthousiast van. In een uiteenzetting van een patholoog-anatoom op een Hematondag, heb ik gezien hoe verdere differentiatie van het bloed bij leukemie heeft geleid tot meer doelgerichte en effectievere behandelingen. Per patiënt verschillend ook weer.
Nu er ook bij multiple myeloom meer differentiatie is gevonden, al is het nu alleen voor het eerder signaleren van activiteit, heb ik goede hoop dat er een wetenschapper op een bloedonderdeel duikt om te ontdekken waardoor die kanker toch weer actief wordt. En dan een eureka moment heeft hóe ervoor te zorgen dat die cellen zich koest blijven houden. Door bijvoorbeeld elke dag spinazie te eten ofzo. Dat heb ik namelijk ook wel eens genoemd bij de arts. Als ik elke dag spinazie moet eten om te zorgen dat de kanker nooit meer actief wordt, dan vind ik dat geen probleem. Aangezien mijn wens voor een vingerprik uit lijkt te komen, blijf ik maar gewoon dingen roepen. Dan zit ik over een paar jaar elke dag aan de spinazie. En dan heb ik hier niks anders meer te zeuren dan dat die spinazie mijn neus uitkomt. Hoe leuk zou dat zijn?
Helaas duurt het onderzoek naar het verder ontwikkelen, toestemmingen en geld krijgen voor die vingerprik nog jaren. Zoals dat gaat. Maar opgetogen blijf ik, niet alleen voor mezelf, maar ook voor elke generatie die met deze ziekte te maken gaat krijgen. Weer een stap dichter bij meer levenskwaliteit en wie weet genezing!
Voor meer informatie over de vingerprik, hierbij de link van het artikel.
