Ach ja, laat ik eens op de feiten vooruit lopen. Vanavond is de toespraak van de premier, de winkels worden nu bestormd, de kappers platgebeld (de jongens waren volgende week hoognodig aan de beurt 😮) en ik zit gemoedelijk met de radio aan bij de kerstboom dit stukje te typen. Want straks is alles zeer waarschijnlijk weer volledig thuis, en dan is er minder ruimte om dat te doen. Evengoed had ik al bedacht om zelf ook maar kerstvakantie van mijn blog te nemen.

Dat ik vorige week geen chemo had en geen dexamethason was een wereld van verschil. Twee heerlijke dagen thuis aangerommeld, i.p.v. naar het ziekenhuis en lamlendig in bed. En dat werkte dit weekend natuurlijk ook door. Met de arts uit Utrecht, die vorige week belde, had ik weinig te bespreken. Het gaat gewoon goed naar alle omstandigheden. Met de sct-verpleegkundige daarentegen heb ik een uur aan de telefoon gezeten. Die tijd staat ook voor die afspraak hoor. We hebben de hele procedure doorlopen wat veel ‘oja’s’ opleverde van mijn kant. Eigenlijk gaat alles nog hetzelfde. Er zijn wat details die nog onbekend zijn, kan alles via de port-a-cath in plaats van een picc-lijn bijvoorbeeld, maar dat is het dan ook. Op het moment van bellen was de bezoekregeling één vaste persoon per twee dagen. Ik vrees dat door de nieuwe regels Alfred alleen mijn was mag komen halen en brengen. En verder mag ik niet van de afdeling af. Dus geen frisse lucht, geen wandeling naar het winkeltje, niet naar de fysioruimte, geen ….  Nou ja, binnen een week zou ik daar evengoed ook de energie niet meer voor hebben. Net als voor beeldschermen. Ik zal proberen de eerste week nog wat te schrijven en daarna is er waarschijnlijk even radiostilte.

Voor nu hele fijne dagen voor iedereen, maak je niet druk, maak het gezellig!

Hoera! De laatste chemo van dit traject is een feit! En daarom staan er bloemen op tafel. Vieren wat je vieren kan. We zijn blij dat het achter de rug is, want de laatste weken ging het toch allemaal wat stroever. De vermoeidheid bleef langer hangen, niet alleen bij mij maar ook bij de rest van het gezin. Het is wel even tijd voor wat meer rust in huis. En voor mij tijd om me nu toch echt te gaan richten op de volgende fase. De stamceltransplantatie.

Helemaal onderin en achterin mijn kledingkast, in het donkerste hoekje, staat een opbergkistje. Met daarin de spullen van de vorige behandelperiode, die nog wel eens van pas zouden kunnen komen. Eigenlijk wilde ik na de eerste sct alles rigoureus wegdoen. En dat is heel wat, want ik ben niet zo weggooierig. Maar ja, levend in de realiteit wist ik dat ik alles nog wel eens nodig zou kunnen hebben, dus kreeg de bewaarkant toch de overhand. Als ik bij het opruimen het kistje weer eens tegen kwam, noemde ik het in gedachten lachend ‘kankerdoos’. ‘Blijf daar maar mooi lang staan.’
In het kistje zitten mijn pruik, de shampoo en conditioner die erbij horen, mutsen voor een kaal hoofd, plastic badslippers voor in de douche, foute sandalen (o zo handig om met blote voeten of sokken aan te schieten), de pillenflat die alweer maanden in gebruik is, badmutsen en een ladyshave. Tja, die laatste. Er wordt geadviseerd om niet te ontharen met een mes, maar met een elektrisch apparaat. Omdat wondjes nu heel snel tot een infectie kunnen leiden. Braaf er eentje gekocht, om er vervolgens achter te komen dat die dingen nog net zo waardeloos zijn als twintig jaar geleden. En dat ik het voor elkaar krijg om me eerder te verwonden met de ladyshave dan met een mesje. Vandaar dat dat onding nog steeds in het kistje zit. Maar goed, ondertussen zijn de mutsen gewassen en heb ik wat andere exemplaren gekocht. Ik ben benieuwd hoe die bevallen straks, want passen op een dikke bos haar is toch anders dan op een kaal hoofd. Dat is het voordeel van iets voor de tweede keer doen. Je weet wat je anders wilt. Leukere mutsen, minder pruik, betere koptelefoon (check, met dank aan een zorgzame Sinterklaas), etc.
Zag ik bij de start van de behandeling nog enorm tegen de sct op, nu lijkt het alsof ik wat meer berusting heb. Zeg ik voorzichtig. Woensdag start de medische voorbereiding met bloedprikken en een hartfilmpje in het UMCU. Door de corona belt de arts i.p.v. een fysieke afspraak, en de volgende dag belt de sct-verpleegkundige. Het boekje met informatie heb ik doorgelezen. Rest mij niks anders dan de komende weken kracht en conditie op te bouwen, goed vitamines en oliebollen te eten en zoveel mogelijk gezelligheid op te zoeken!