Heel veel excuses heb ik gehad. De vakantie, het opstarten van het nieuwe schooljaar, twee ouderavonden in een week…. Maar ik kan er niet meer onderuit. De vermoeidheid is structureel. Ik heb -voorlopig- definitief één batterijstreepje ingeleverd. En als ik eerlijk ben merk ik het aan meer dingen dat ik wat energie heb ingeleverd. Ik kom weer wat lastiger uit bed, ben vergeetachtiger en moet mezelf wat vaker oppeppen om iets te gaan doen. Het duurde even een paar dagen, of weken, dat ik dit onder ogen durfde te komen. En het hier opschrijven heb ik ook voor me uit geschoven. Want nu is het echt. Ik begin de gevolgen van de stijging te merken.

En nu? Nu niks. Nou ja, koffie in het najaarszonnetje. Wat meer letten op de verdeling van energie. Er op uit trekken. En heel hard lachen als blijkt dat de stijging even stil staat. 

Het is tijd voor de verlengingsafspraak met het WMO. We krijgen dezelfde consulente als vorig jaar op bezoek. Dapper vind ik. Zet je schrap, zou je denken, maar dat doe ik niet. Het is een feit dat we nog steeds hulp nodig hebben. Ik heb er hard voor gewerkt om het misschien weer zelf te kunnen maar dat gaat helaas niet.

En daar zit ze dan. Vriendelijk en begripvol. Al snel geeft ze aan dat onze aanvraag sowieso wordt verlengd omdat onze situatie daar gewoon om vraagt. Zit ik nu in mijn eigen klucht? Ik durf Alfred niet aan te kijken. Tijdens het uur dat volgt wordt hij namelijk twee keer gebeld door zijn werk. Dit gesprek vindt natuurlijk overdag plaats. En als we deze uitkomst hadden geweten had hij geen vrij hoeven nemen. Maar ik mag ook nog gaan uitkouwen hoe mijn dagindeling eruit ziet. Hoeveel hulp we nog krijgen van familie én vrienden én de buren. En daarna hoe mobiel ik (niet) ben. Hoe ver ik kan lopen aan één stuk en hoe lang ik het vol houd als ik bijvoorbeeld winkel. Want we hebben ook een aanvraag gedaan voor een scootmobiel. Die ik heb begint te kuren en voordat we er zelf weer veel energie in gaan steken willen we weten of er andere mogelijkheden zijn. De gemeente heeft echter alleen twee scootmobiel modellen in de verhuur die niet inklapbaar zijn. Bovendien is er weer een maandelijkse eigen bijdrage. Bovenop die van de huishoudelijke hulp. Daarnaast ben ik in en om het huis mobiel en daarbuiten hoeft de gemeente geen zorg te verlenen. Zit wat in. Er wordt geopperd om een rolstoel te nemen. Komen we weer op het puntje zelfstandigheid uit. Bovendien kan ik niet hoepelen met mijn ribben. Na het gesprek ben ik uitgeput van alle details die doorgenomen zijn, de onverwachte vriendelijkheid maar ook wat er tussen de regels door gezegd is. Of niet gezegd is. Ik denk dat de insteek bij WMO wat minder achterdochtig kan.
Een week later belt de consulente Alfred. Dat ik niet in aanmerking kom voor de scootmobiel. Maar wel voor de rolstoel. Vond de ergotherapeute van de gemeente ook. Tja, dat is ook een knappe beoordeling van afstand, zonder medische gegevens. 

In het verslag van drie kantjes dat we ontvangen staat o.a. dat ik 20 minuten kan fietsen op mijn elektrische fiets, ik niet lang kan staan (zonder minuten) en 15 minuten aan één stuk kan lopen. Dat we zelf een aangepast bed hebben aangeschaft. En dat het goed gaat met Alfred nu hij als mantelzorger ontlast wordt. Dat mijn ouders elke week een dag komen helpen maar dat we geen andere mantelzorg ontvangen op dit moment. Ik word een beetje misselijk van het verslag. Alles wat erin staat klopt maar het voelt als een functioneringsrapportage. Een beoordeling.
Toch ben ik blij dat we wat vriendelijker behandeld zijn. Dat doet recht aan de situatie vind ik en dat voelt goed. Gisteren zat Alfred met zwarte handen aan de keukentafel. Onderdelen van de scootmobiel schoon te maken en te smeren. Met een beetje geluk krijgt hij hem weer goed lopend. Misschien een leuke bijbaan voor bij de gemeente; onderhoudsmonteur voor hulpmiddelen.