Het is nu al een jaar aan de gang: de overgang. Wat zich bij mij voornamelijk uit in opvliegers en dan met name ’s nachts. Dusdanig dat ik ’s nachts wel eens een schoon shirt aan trek omdat het andere niet meer droogt. Maar ondertussen zorgt deze onnatuurlijk gekomen menopauze voor meer ongemakken die nu nog onzichtbaar zijn. Zoals botontkalking. En daarom wilde mijn hematoloog dat ik hormonen ging gebruiken. De vragen die ik hierover had kon zij niet allemaal beantwoorden en ze verwees me door naar de endocrinoloog. Ik had eerlijk gezegd nog nooit van dit specialisme gehoord maar een endocrinoloog weet dus veel over de hormoonhuishouding van het menselijk lichaam.

Aangekomen in de spreekkamer zegt de man vriendelijk dat hij niet zo goed weet wat hij voor mij kan betekenen. Ik leg hem uit dat ik het advies heb gekregen om de overgang tegen te gaan, maar dat ik wil weten of de eventuele bijwerkingen van het gebruik van een hormoon wel opwegen tegen de gevolgen van de overgang. Er verschijnt een twinkeling in de ogen van de arts. Blijkbaar heeft hij er zin in. In tien minuten tijd krijg ik een masterclass biologie over de gevolgen van vermindert oestrogeen in het vrouwelijk lichaam. Er worden tekeningen gemaakt en schaalmodellen van de hersenen, ruggewervel en heup uit de kast getrokken. Ik weet nu weer waar ook al weer de hypofyse zit. Zonder dat de man zijn best doet om mij te overtuigen wordt het me duidelijk dat ik beter niet in de overgang kan zitten. Naast de botontkalking wordt ook het kraakbeen in de tussenwervelschijven dunner en de gewrichten strammer. Minder energie, vermoeidheid, vergeetachtigheid, ongeconcentreerdheid zijn allemaal zaken die horen bij de vermindering van oestrogeen. Dit zijn dingen waar ik last van heb maar toeschreef aan de behandelingen van vorig jaar. Hoewel ik nog steeds niet blij ben dat ik weer aan de hormonen moet beginnen waar ik ooit juist mee gestopt was i.v.m. de bijwerkingen (ik krijg gewoon weer een anti-conceptiepil), ben ik wél blij met de mogelijkheid van het terugkrijgen van energie en alertheid! Toch weer een nieuwe ingang voor het verbeteren van mijn welzijn!

De endocrinoloog geeft aan dat ik op mijn 50e moet stoppen met de pil en dan de natuur zijn werk moet laten doen. Het zal dan wat makkelijker zijn om in de overgang te zijn omdat er dan geen jonge kinderen de nodige energie vragen. Ik geef aan dat het een wonder is als ik de 50 haal maar dat ik graag zijn advies ter harte neem. Hij vindt dat ik dat inderdaad gewoon moet doen. Fantastisch, ik krijg zomaar 14 jaar cadeau van deze man. Ik stop op mijn 50e. Met een feestje 

En dat is het enige Grieks waar ik me aan gewaagd heb. Het klinkt heel vrolijk, net als tekenfilmfiguur Calimero. “Zij zijn groot en ik is klein, da’s niet eerlijk, oh nee”, was zijn vaste uitspraak. Als ik opzoek hoe die uitspraak precies was, gewoon voor mijzelf, lees ik dat in de Dikke van Dale het ‘Calimerocomplex’ is te vinden; “het gevoel of bewustzijn dat men vanwege zijn geringe omvang niet serieus wordt genomen en geen invloed kan uitoefenen”. Nu ik wat beperkter ben geworden merk ik dat dit er heel snel in zou kunnen sluipen. En dan neem ik ‘geringe omvang’ figuurlijk. (Oké, ik ben ook niet de grootste maar stond in de gymrij, die we vroeger op school altijd moesten maken van groot naar klein, net niet achteraan. Of net niet vooraan) Alle regeltjes waar je opeens aan moet voldoen om hulp te krijgen, bekeken worden door meerdere artsen om te laten zien dat het echt nodig is om in de WIA terecht te komen en straks verantwoording aan het UWV afleggen ómdat je die uitkering krijgt. En dan laat ik de momenten dat je niet of anders benadert wordt omdat je in een rolstoel of scootmobiel zit even achterwege. Ik weiger om mij ‘klein’ te laten krijgen.

Maar goed. Eigenlijk wilde ik het alleen over Griekenland hebben. We hebben het gedaan. Ons 12,5 jarig huwelijk gevierd met een vliegvakantie. Zoals we dat ooit bedacht hadden. En ik ben heel blij dat we dit ook gewoon hebben kunnen doen. Het klopt dat als je ziek bent geworden of bent geweest, je intenser geniet van alles. Die gespannen kopjes in het vliegtuig (niet doorvertellen), de oh’s en woh’s om het uitzicht vanuit het vliegtuig en het samen zwemmen, snorkelen, eten (teveel), op stap gaan. Ik slurp het op, ontspan, word onbevangen, vergeet. Dit is leven!                                                                                     

Binnenkort mag ik me aanmelden bij het UWV om een afkeuringstraject in te gaan. Dat werken niet gaat is voor mij heel duidelijk. Hopelijk voor de afkeuringsarts ook.

Ondertussen heb ik wel een flinke eindejaarsbonus verdiend. Want ik ben met mijn ziekte en beperkingen enorm goed voor de werkgelegenheid.

Eind juni kregen we van het WMO groen licht voor nog twee maanden hulp in huis. Daarna moesten we het zelf gaan organiseren. We zijn lekker op vakantie gegaan en vervolgens heeft Alfred de draad van de onderhandelingen weer opgepakt. Helaas voor onze contactpersoon.(mevrouw X) Ze kan ons namelijk niet verder helpen. Behalve Alfred, want die wil ze wel helpen plannen om het huishouden rond te krijgen. Ik ben namelijk niet het probleem meer, dat is Alfred geworden. We hebben geen zin in een derde discussie en daarom schakelt Alfred MEE in. Een welzijnsorganisatie. Na het gesprek daarmee, is het voor deze vrouw duidelijk. Huishoudelijke hulp is wel het minste wat de gemeente voor ons kan doen. Ze neemt contact op met mevrouw X. Vervolgens belt mevrouw X ons. Ze vindt het niet prettig dat we hulp hebben ingeroepen. Misschien kan ze toch wat voor ons regelen, voor een half jaar. Maar dan is de verwachting dat Alfred weer belt? ‘Klopt‘, was zijn reactie , ‘Of Evelien moet dan weer in het rond springen. Dat zou het mooiste zijn maar dat verwacht ik niet helaas.’ Mevrouw X zucht en zegt dat ze niet weet wat ze met onze situatie aan moet. MEE schakelt een jurist in en laat dat aan het WMO weten. Ondertussen krijg ik een brief van de procesondersteuner van het WMO. Dat we een aanvraag voor ondersteuning hebben ingediend en dat er contact met ons wordt opgenomen. Mevrouw X belt. Misschien kan ze wat doen maar dan moet Alfred aan zichzelf gaan werken. Om te beginnen door een gesprek met de huisarts. Prima. Alfred krijgt een dubbele afspraak. De dag erop belt mevrouw X met de huisarts. Hoe zij over Alfred denkt. De huisarts is beledigd en wil geen medische gegevens aan haar afstaan. Ze (de huisarts) belt mij. Mevrouw X heeft niks van doen met het welzijn van Alfred. Ze mag gewoon met gezond verstand aannemen dat huishoudelijke hulp helemaal niet teveel gevraagd is. Mevrouw X heeft aangegeven dat ze een brief van de huisarts wil met haar zicht op het welzijn van Alfred. En anders schakelt ze een onafhankelijk medisch adviesbureau in om de situatie te bekijken. Niet alleen mijn situatie maar vooral die van Alfred.

Volgen jullie het nog?

De huisarts geeft aan, dat als wij dat ook goed vinden, we daar maar toestemming voor moeten geven. Ze denkt dat mevrouw X dit eigenlijk niet wil want zo’n onderzoek kost de gemeente namelijk veel geld. Dit hele gedoe trouwens ook. Bovendien vindt ze het bewonderingswaardig hoe wij ons tot nu toe gered hebben. We komen tot de conclusie dat er waarschijnlijk veel mensen zijn die afhaken om hulp te vragen aan de gemeente. Onze arts stelt een brief op met daarin het advies de hulp te geven waar we om vragen, zonder iets te vermelden over het welzijn van Alfred. Wij krijgen die brief eerst te lezen en als we het eens zijn met de inhoud kunnen we hem doorsturen. Maar dan krijgen we bericht van WMO. We krijgen een jaar! verlenging. Via zorg op maat. Blijkbaar is er toch een andere ingang bij de gemeente. Maar dankzij wie? Mevrouw X, haar leidinggevende, mevrouw van MEE, de jurist, de huisarts…? Of misschien wel de thuiszorg die zich er stiekem tegenaan bemoeid heeft omdat ze steeds maar weer moeten bellen of we verlenging krijgen? De volgende dag komt de brief van de huisarts. Die begint met:

‘Met verbazing….’ En na een korte inleiding over mevrouw X, in een notendop onze situatie. De situatie die we uitgebreid verteld hebben aan mevrouw X tijdens het ruim een uur durende keukentafelgesprek. Tussen de regels door lees je de verontwaardiging van de arts. We hebben ervan genoten!

Die brief hebben we uiteraard evengoed doorgestuurd naar WMO. Voor het dossier. Heeft de timmerman ook wat te doen, want onze map wordt straks te dik voor de archiefkast.